Palestina, een lang, vreselijk verhaal

Nu de hebzucht van Israël opnieuw hoge toppen scheert en Palestina langzaam maar zeker de keel wordt dichtgesnoerd, vergeten we soms hoe lang het conflict al aan de gang is. 1948 is de datum waarop alles veranderde: de Verenigde Naties stonden het joodse volk toe om op Palestijns grondgebied de staat Israël te stichten. Dit gaat gepaard met ontzettend veel geweld. Dorpen worden ingenomen, Palestijnen komen in kampen terecht, worden zonder reden vermoord en uitgedreven. Hun idyllisch leven komt abrupt tot een einde.

Natuurlijk, de joden hebben het tijdens de Tweede Wereldoorlog heel hard te verduren gehad, maar dat is toch geen reden om de Palestijnen op een even wreedaardige manier te behandelen? En om onvoorwaardelijk Israël te steunen en Palestina als een zootje ongeregeld te blijven bekijken?

In het boek steunt de auteur de onderdrukten en laat ze hen een vreselijk lot ondergaan, waarbij vrouwen, kinderen en mannen beroofd worden van hun bezittingen, hun gezin, hun land, hun leven.

Het boek heeft het over vier opeenvolgende generaties: de overgrootouders die gelukkig leven in hun land samen met de inwijkelingen, tot de vierde generatie die gehavend en gedecimeerd haar geluk moet zoeken in andere landen. Het boek wordt geschreven vanuit een Palestijns oogpunt, maar heeft ook aandacht voor joden die niet akkoord gaan met de genocide.

Susan Abulhawa schrijft mooi zonder sentimenteel te worden. Ze neemt heel wat poëtische uitspraken over van het Arabisch. De vertaling uit het Engels komt soms wat stijf over, maar naarmate je verder leest, groei je in het verhaal.

Het is een triest boek, zeker in het licht van de huidige situatie. Het noodlot is onafwendbaar, ook al blijven mensen hopen en geloven dat het ooit wel goed komt.
Dat pleit voor de schrijfster: ze slaagt erin de lezer te doen nadenken en hem zijn mening te doen herzien.

Een boek waar je je slaap voor laat.