Hoe humor en verdriet nauw aanleunen

In amper 122 pagina’s schrijft Max Porter een ontroerend verslag over een jonge vader die zijn vrouw verliest en samen met zijn twee jonge zoontjes en een (fictieve) kraai probeert te overleven.

Het boek leest als een mengeling tussen de Fabels van La Fontaine, een ode aan Ted Hughes gedichten, vandaar de Kraai als personage, en een verrassend (gezien het thema) lichtvoetig en humoristisch relaas over rouwen en het leven dat nu eenmaal voortgaat.

Ik blijf er even kort over als het boek zelf: het is een pareltje en het verdient gelezen te worden!