De dood van een kind en de nasleep voor de nabestaanden...

In 1980 was er een gasexplosie in een lagere school in een stadje niet ver van Bilbao, Spaans Baskenland. Daarbij kwamen 50 jonge kinderen om het leven samen met 3 volwassenen. De oorzaak was niet, zoals eerst gedacht, een aanslag van de ETA, maar een menselijke fout bij werken aan de gasleiding in de school.

Het boek gaat over één van die slachtoffertjes, de zesjarige Nuco, enig kind en de oogappel van zijn opa. De ouders en de opa reageren elk volkomen anders op de dood van Nuco. Moeder wordt depressief maar herpakt zich. Vader wil zo snel mogelijk alle spullen die aan Nuco herinneren weg uit huis en stelt voor om maar een nieuw kind te maken. Opa Nicasio lijkt voor de buitenwereld gek geworden : hij ontkent dat Nuco dood is, blijft er tegen praten en reconstrueert de kinderkamer in zijn flat. Geleidelijk ontrafelt zich een gecompliceerder familieleven dan je op het eerste zicht zou denken.

Het boek is geschreven in korte hoofdstukken, die in drie types kunnen onderverdeeld worden. Eerst is er het verhaal geschreven in de derde persoon, waarin de auteur de gebeurtenissen vertelt. Daarna zijn er hoofdstukjes waarin de moeder op latere leeftijd terugkijkt op die periode. En dan zijn er een aantal cursief gedrukte hoofdstukken waarin het boek zelf commentaar levert op wat de auteur zegt en duiding geeft over de achtergrond. Dat geeft je het gevoel dat je wel een roman leest, maar dat er ook een stukje non-fictie bij zit. Je wordt op die manier ook veel sterker bij het verhaal betrokken.

Ik vond het een ontroerend boek dat toch wel indruk gemaakt heeft. Voor wie dit ook goed vindt : lees zeker eens Vaderland van Aramburu, een dikker boek over de gevolgen van de Spaanse Burgeroorlog.