Gevangen in je eigen jeugdherinneringen?

Als jij je kindertijd zou samenvatten, welke herinneringen komen dan bij jou bovendrijven? Wat heeft een blijvende indruk nagelaten, wat heeft je gevormd tot wie je nu bent? Ik vind het altijd frappant dat ik andere herinneringen opgeslagen heb dan bijvoorbeeld mijn ouders of mijn vrienden, en dat we soms zelfs herinneringen anders ingekleurd hebben. Je kneedt met andere woorden je eigen verhaal van je leven in je hoofd.
De titel De buitengewoon geslaagde opvoeding van Frida Wolf mag je dan ook ironisch lezen: als kind van een gevangenisdirecteur die ze niet allemaal op een rijtje heeft, lezen we in losse hoofdstukken 'tranches de vie' van Frida's bijzondere jeugd. Haar vader dweept met literatuur en wapens, ziet er geen graten in om te stelen uit de supermarkt, noemt zijn dochter geregeld een 'domme gans' en zuipt zich te pletter: hij houdt er dus een nogal eigenzinnige opvoedingsstijl op na, quoi.

In haar debuutroman leeft Maria Kager zich uit met verschillende vormexperimenten: zo is er een hoofdstuk waarin de voetnoten langer zijn dan de hoofdtekst, en waarin we het één en ander te weten komen over Metzelaar, gevangenis-architect. Voor mij als lezer vooral verwarrend en druk, zeker doordat het geheel ook nog eens doorspekt wordt met krantenartikelen. Van de 2 laatste hoofdstukken, waar de ondertussen oudere Frida terugblikt op haar studententijd in Mexico en als hoogzwangere vrouw een 'gouden boekje' schrijft, waarvoor ze mijmerend terugkeert naar haar kindertijd, konden mij dan wél weer bekoren.
De hoofdstukken kan je volgens mij ook perfect los van elkaar lezen, al is er uiteraard wel een rode draad die de delen met elkaar verbindt.

Eindconclusie: een toch niet onaardig debuut, waar de auteur alvast toont dat ze iets in haar mars heeft en speels de mogelijkheden van het romangenre aftast.