Oorlog, dood en pijn en andere geestigheden

Noem me gek, maar ik stuur elke ochtend tegen 7u de link naar wat ik een dopamineliedje noem via de whatsapp naar 8 vrienden. Een dopamineliedje is een liedje dat ik ken en dat mijn dag een stuk vrolijker maakt als ik hem er mee begin. Guilty pleasures (Asereje), vrolijke klassiekers (Walk like an Egyptian), recentere songs waarover serieuze muziekkenners geringschattend plegen te doen (Hot to go, Levitating).

De hoop is dat ook mijn kleine publiekje er goed gezind van wordt. Voor mijn eigen plezier schrijf ik er een klein beetje niet al te serieuze uitleg bij. De aanleiding om dit alles elke dag te doen, is - behalve dat ik heel veel van mijn vrienden hou - een uitspraak van een Engelse prof neurologie die ervoor pleitte 's morgens altijd een vrolijk favoriete deuntje dat je kent te zingen of in je hoofd af te spelen. Als voorbehoedsmiddel tegen irritaties om files, huiselijke scènes, lastige collega's, slecht wereldnieuws, ..., tegen alles wat stress veroorzaakt eigenlijk. Ik kan je verzekeren dat het werkt. Ik heb zelfs nog wat (gratis) abonnementen beschikbaar voor muziekliefhebbers. Stuur me een berichtje.

Er zijn tig redenen om het boekje Over vrolijkheid in donkere tijden te lezen. Ze heten Poetin, Israël, Trump, radicaal rechts, climate change en vele andere. De belangrijkste twee zijn echter de titel en ondertitel Over vrolijkheid in donkere tijden en de vraag hoe serieus we het leven moeten nemen. Hoe serieus? Zo serieus dat we er eens goed om moeten lachen. Om de dood ook, overigens, en de ondergang van de planeet en het einde der tijden. Alles verdient het om mee gelachen te worden. Tot het zover is. En ook bijna iedereen.

Axel Hacke schrijft er een heel wijs boekje over waarin hij vele geestige verhaaltjes vertelt, waarvan ik er graag enkele met u deel. Kwestie van u goesting te geven in meer lolligheden en vooral in meer vrolijkheid in donkere tijden. Zoals te lezen bij Axel Hacke.

Het allergrappigste verhaaltje gaat over voetbal, maar dat mag u er niet van weerhouden het toch te lezen en aan uw vrienden - als u die hebt - na te vertellen. Alert: het is niet zeker dat ik mijn gezicht in de plooi kan houden tot het einde.

Na weer een vernederende nederlaag komt de Anderlecht-trainer de kleedkamer in, en aangezien roepen en tieren toch niet werkt, zegt hij rustig:

Luister, het was zo slecht.
We moeten helemaal opnieuw beginnen.
Kijk, dit is een bal.

Waarop één van de voetballers van Anderlecht zijn hand opsteekt: Trainer, kan u hem nog eens tonen?

Ik heb het verhaal een beetje aangepast aan een Belgische situatie. Het is altijd een plezier het grote Anderlecht van weleer te kakken te zetten. De grote Winston Churchill, die tegelijk zowel veldmaarschalk of zoiets als Nobelprijswinnaar literatuur werd, had ook de gave van het grappige woord. Algemeen gekend zijn zijn oneliners.

Hij reageerde op G.B. Shaw, de toneelauteur die hem een uitnodiging voor een toneelpremière toestuurde.

Shaw: I invite your for my play and take a friend - if you have any.
Waarop Churchill: thanks, but I can't. I come the second day - if there's any.

Ook het probleem met lachcursussen komt in Over vrolijkheid ... aan bod. En het effect van iets wat de oma van de auteur regelmatig deed: de neerhangende mondhoeken van de jonge schrijver in diens kindertijd met twee vingers naar omhoog duwen. En nog veel meer. Zoals de favoriete woorden voor een veroordeelde tot de elektrische stoel. Of wat een galgenmaal is. Ik wil je plezier om het zelf te ontdekken niet vergallen.