25 ontroerende 'tranches de vie'

Ik hou van auteurs die je als lezer de ruimte geven je eigen verbeeldingskracht te gebruiken en je toelaten een deel van het verhaal zelf in te vullen. In zijn debuut Peninsula slaagt Lieven Stoefs er wonderwel in dit te verwezenlijken.

De auteur schotelt ons 25 tranches de vie voor waarin hij scènes uit portretteert uit zijn eigen leven (zijn liefdes, zijn zoontje, zijn voetbalactiviteiten), het leven van zijn ouders (de mentale problemen van zijn moeder) en dat van zijn grootouders (hoe zijn grootvader verliefd werd op zijn grootmoeder, hoe hij haar verloor).

Die stukjes van gemiddeld 7 pagina’s lang deden mij bij momenten aan The Book of Disquiet denken van Fernando Pessoa. Dat is een van mijn lievelingsboeken omdat het me op een troostende manier verdrietig kan maken op momenten dat ik nood heb aan draagbaar verdriet. Het is ook een boek dat ik soms uit de kast haal om er op een willekeurige pagina in te beginnen lezen. Elk stukje laat zich perfect apart savoureren. Ik denk dat ik in de toekomst om dezelfde reden ook af en toe naar dit boek zal teruggrijpen.

LET OP, VAN HIERAF VOLGEN SPOILERS (lees onderaan verder als je nog niets over het verhaal wil lezen):

Het verhaal van Peninsula wordt indirect verteld. Je ontdekt het door middel van anekdotes die niet altijd chronologisch gepresenteerd worden. Het hoofdpersonage verhuist na het eerste leerjaar met zijn ouders en broers naar Griekenland. Daar loopt hij school en speelt hij voetbal, tot het gezin zes jaar later terugkeert naar België.

Wat volgt, zijn zes jaren waarin zijn ouders enkel interesse tonen in rapportcijfers en de netheid van zijn kamer. Je merkt dat er iets scheelt met zijn moeder, maar je weet niet goed wat. Na die zes moeilijke jaren leren we de eerste liefde van de verteller kennen, een meisje met krullen.

Buiten beeld van de lezer wordt het hoofdpersonage ingenieur. We zien enkel hoe hij als ingenieur solliciteert bij fabrieken en gaat samenwonen met het meisje met de krullen, maar dat laatste blijft niet duren. Ondertussen maakt hij zich zorgen om zijn moeder: zal zij ook zelfmoord plegen zoals de jongen van 16 in het middelbaar? Nee, dat doet ze niet: tijdens een cruise wordt een grappig portret van het ouderpaar geschetst.

Na een bijna-begin van een nieuwe relatie in Barcelona, ontmoet het hoofdpersonage de vrouw die de moeder van zijn zoon zal worden. Zijn grootmoeder overlijdt; hij begint aan een nieuwe job; voetballen lukt niet meer zo goed als toen hij twintig was. Wanneer hij op zijn eentje een bezoekje brengt aan Griekenland, blijkt zijn Grieks niet meer zo goed te zijn als hij zich herinnert.

In het laatste hoofdstuk (met als titel ‘Stoet’) passeren alle personages uit het boek nog eens de revue en komt er nog een tweeling bij. Een mooi afscheid van de mensen die we als lezer in het boek leerden kennen.

EINDE SPOILERS

Ik hield enorm van de taal in Peninsula.

Dit is een van de vele voorbeelden van een zin die me deed wegdromen: ‘Een hoogte stelt de keuze scherp: de keuze van de schoonheid of de diepte van de sprong.’

Mijn enthousiasme heeft misschien deels te maken met het feit dat ik zelf ook ingenieur ben en dat ik een aantal ervaringen gemeen heb met de auteur. Zo noem ik mijzelf ook schrijver, terwijl veel mensen zeggen: ‘Een echte ingenieur, die schrijft toch niet?’

O jawel, dat doen ze zeker wel! In het geval van Lieven Stoefs doen ze dat zelfs heel goed.