Een meeslepend verhaal over liefde en vriendschap

Rik is journalist bij een grote krant, maar zijn werk wordt niet echt gewaardeerd door zijn nieuwe bazin. Tijdens een nachtelijke rondzwerving in Brussel leert hij Shirley kennen, maar dat verzandt uiteindelijk in door hem nooit beantwoorde telefoontjes. Rik is gefascineerd door Gabrielle Petit, een verzetshelding uit de Eerste Wereldoorlog. Hij wil graag een stuk schrijven over haar en gaat uit op onderzoek. In Brussel staat een herdenkingsbeeld van haar, die gemaakt werd door de beeldhouwer Rombaux. Rombaux heeft veel van zijn werk vernietigd, maar dit beeld is gespaard gebleven. Rik wil weten wie model gestaan heeft voor dit beeld. Tijdens zijn zoektocht begint hij te mijmeren over zijn collega en goede vriend, Lode, die verongelukt is tijdens een van hun reportages. Tegelijk denkt hij ook terug aan zijn relatie met Claire, wie hij maar niet kan vergeten. Hij leert tijdens zijn zoektocht ook Miche kennen, wiens man dokter was en het model van het beeld van Gabrielle Petit ooit verzorgd heeft. Hij raakt bevriend met Miche en zij helpt hem verder in zijn zoektocht.

Het verhaal op zich alleen is zeer boeiend, maar ook de trefzekere stijl van David Van Reybrouck maakt mij enorm enthousiast over dit boek. Ik geef hiermee enkele mooie citaten mee:

Een vreemde taal wordt nooit een huid, denkt hij, hoogstens een huis. (p.85)

Vriendschap is een soort braille, onbegrijpelijk maar exact. (p.129)

Begrip is de ziekte van deze tijd, er is zo verschrikkelijk veel begrip, alles wordt er triviaal door. (p.140)

Herinneringen zijn opgezette dieren die men zo vaak afstoft dat hun vacht er dun van wordt. En in de doffe stilte die daarop volgt, schreeuwt het verlangen naar de levende natuur. (p. 194)

Ook de stad Brussel waar het verhaal zich afspeelt, is zeer aanwezig in de roman.

Na jaren in Brussel voel ik mij er nog steeds niet thuis, hooguit op mijn gemak. Meer vraag ik niet, meer wil ik ook niet. Thuis, dat was de provincie, de wereld van wandklokken en asperges: mooi, maar voorbij. Wie nu nog een thuis wil, is verloren. Brussel wordt nooit een lief, niet eens een moeizaam lief, maar blijft altijd een commère die reutelt en zeurt en mij uiteindelijk negeert. Een tochtig plein, een grauwe straat, het gejammer van de trams. Liever die eerlijke tristesse dan een geveinsde gezelligheid. (p. 50-51)

En ook ouder worden is een thema dat zeer mooi in deze roman beschreven wordt.

Nooit begrepen waarom men kinderen de toekomst noemt. Het moeten bejaarden zijn. Bejaarden zijn onze toekomst, zij zijn wat wij worden. Kinderen behoren tot het verre verleden, tot dat wat nooit terugkomt. Het is makkelijker zich in te leven in iemand van tachtig dan in iemand van acht. Het is ook nuttiger.

Altijd gedacht dat ouderen met alles vertrouwd waren, met inbegrip van hun ouderdom. Maar sinds ik Miche ken, weet ik beter: elke volwassene is een kind wanneer hij de ouderdom betreedt. Dat lijf dat hapert, dat einde dat nadert, het is ook voor hen zo nieuw. Onwennig turen ze om zich heen in die nieuwe ruimte waarin ze werden gedwongen. Sommigen worden verlegen, anderen gaan harder praten. Slechts een enkeling bezit het talent om vertrouwensvol ouder te worden. (p. 179)

Slagschaduw is een meeslepend debutroman van David Van Reybrouck, waaruit blijkt hoe belangrijk liefde en vriendschap wel niet zijn.