Prachtig, haarscherp, bijtend en bitterzoet
Een heruitgave van iets prachtigs dat ik jaren geleden las. Zoals steeds kan ik het niet laten om boekhandels binnen te wandelen om eens te ‘neuzen’ en zoals ik al eerder aangaf ook te ruiken. Ik hou nu eenmaal zoveel van de geur van een nieuw boek. Het wekt verwachtingen en beloftes op die nadien al dan niet ingelost worden tijdens het lezen. Sinds kort ben ik de wereld van de graphic novels binnengestapt en stuit ik van de ene verwondering op de andere. Tijdens zo’n rondneustochtje kreeg ik Toen David zijn stem verloor in handen. De beloftes en verwachtingen werden meteen ingelost. Alleen het voorplat deed me al stilstaan. Een ziekelijk man met een uitgemergeld lichaam slapend naast een zalig geborgen baby, kan het nog harder? En toch zit er zo’n vertedering in deze tekening dat je er stil van wordt.‘ k Heb het niet eerst kunnen lezen. Mijn partner eiste onmiddellijk het eerste leesrecht op. Haar kennende betekent dit het één en ander op de impact van deze beeldende kunst.
Het boek start met een eenvoudige stamboom waarbij meteen opvalt dat we hier met geen normale gezinssamenstelling te maken krijgen, toch gewoon dezer dagen zou je denken. Maar hier is David 20 jaar ouder dan zijn tweede vrouw en is zijn jongste dochter praktisch even oud of jong als zijn kleindochter van zijn dochter uit zijn eerste huwelijk die als singel in het leven staat. Even nadenken dus maar wel zo belangrijk om dit meesterwerk te begrijpen. Het legt meteen ook de gevoeligheden van het verhaal bloot en wat deze kanker betekent voor alle familieleden. Strottenhoofdkanker dus, David van het introverte type kiest ervoor om deze kanker niet te delen met zijn naasten en zwijgt. Paula zijn vrouw lijdt daar geweldig onder en vlucht zelfs tijdelijk voor haar werk weg naar Finland. Tamar zeilt met David mee in zijn talloze rondjes op de meren waarbij fictie niet geschuwd wordt. Je ziet dat Tamar in haar kinderlijke eenvoud David begrijpt. Dit alles wordt haarscherp gevat in een paar hoofdstukken gewijd aan degene die zorg hebben voor David. Het laatste hoofdstuk plaatst David in zijn eindstrijd, vertederend, verhelderend maar bovenal messcherp.
Vanistendael zet hier een meesterwerk neer dat zo variabel is in tempo, camerastanden, kleurtonaties dat dit een boek zal zijn dat nog jaren gaat meegaan bij mij in de huiskamer. ’t Ligt daar, je kijkt er soms naar en geniet. Prachtig, haarscherp, bijtend en bitterzoet.
