Hoe eenvoud poëtisch mooi kan zijn.

Dit boek beschrijft een dag uit het leven van een hond en tegelijk ook een dag uit het leven van zijn baasje. Een gewone zaterdag waarop toch ongewone dingen gebeuren. De hond is ziek en de man gaat met hem op consultatie bij de dierenarts. De man doet boodschappen, bezoekt een oude vriendin, wordt onverwacht uitgenodigd op een feestje, ontmoet iemand met wie het klikt. En tussendoor zorgt hij ook voor de hond.

Dat klinkt allemaal nogal banaal, maar de spanning zit in de manier waarop Kollaard het doen en laten van Henk beschrijft, niet louter als auctoriaal verteller, maar je hebt het gevoel dat de schrijver tussen de personages zit, wandelt, leeft, observeert. De lezer hoeft niet al te veel moeite te doen om de plot te begrijpen, de auteur is als het ware één van de personages die alles verduidelijkt en beschrijft. De lezer wordt louter toeschouwer. Een gezellige, toffe schrijfstijl die me wel eens bekoort.

Voorbeeld:

“… want hij is in slaap gevallen op de bank. Zijn lichaam is losgehaakt van zijn ik, zodat hij kan rusten, want dat is wat rusten kennelijk betekent – voor een paar uur verlost zijn van van de nekklem van ons bewustzijn. Het is daarom een goed moment om Henk wat beter te bekijken. Hij is zoals gezegd nogal fors, een tamelijk lange man met licht maar zichtbaar overgewicht, en hij heeft een rond hoofd dat bedekt is met kort grijs haar. ...” (pag. 75)

Koollaard is zijn eigen verhaal binnengestapt terwijl de protagonist aan het slapen is, hij gaat als het ware naast hem zitten en beschrijft wat hij ziet. De verteller geeft soms ook wat meer uitleg over het verleden van Henk. De lezer krijgt een inkijkje in de relaties van Henk, de relatie met zijn ex, met zijn jongere broer, met zijn nichtje, met zijn overleden broer, met een collega op het werk.

Wat ook knap is: bepaalde situaties worden op een later tijdstip vanuit een ander perspectief herhaald. Bijvoorbeeld de ontmoeting op de bus. Eerst wordt ze beschreven vanuit het standpunt van de man, op een later tijdstip vanuit het standpunt van de vrouw. En zo krijg je als lezer het gevoel dat jij eerder weet wat er speelt tussen de personages dan zij zelf.

De titel van dit boek zal sommige lezers op het verkeerde been zetten: is de hond de protagonist of is het Henk, zijn baasje? Alles is relatief. En het is ook niet belangrijk. Het zijn de kleine gelukjes die het leven de moeite waard maken. Want daarna is er niets meer: “Stof ben je, tot stof keer je terug” (Genesis 3:19) is het motto van het boek.

Koollaard schrijft in rustig voortkabbelende zinnen en gebruikt soms ontroerend mooie beeldspraak, zoals: de ziekte van Schurk gaat de hele dag “als een sleepnet over de bodem van zijn ziel”.

De roman werd genomineerd voor de shortlist van de Librisprijs 2020 en kaapte meteen de hoofdprijs weg. Een van de overwegingen van de jury:

“Kortom: Kollaard schreef een bijzonder boek over een onopmerkelijke man. Hij bezorgt zijn lezers schokken van herkenning, een dosis levenslust, lessen in levenskunst en en passant veel leesplezier.

Het is lastig om als jury superlatieven voor een roman te gebruiken die zelf juist zo zorgvuldig alle opgezwollen taal vermijdt. Maar we proberen het toch.
De Libris Literatuur Prijs 2020 is voor een tour de force, geschreven door een trefzekere stilist die een diepzinnige en ontroerende roman schreef over de lichtheid die het leven draaglijk maakt."