Groeien in spierkracht en veerkracht

Het genre van de 'verse novel'/versroman wordt alsmaar populairder in het young-adult segment, en dat kan ik alleen maar toejuichen! Voor zij die het genre (nog) niet kennen: in een versroman wordt het verhaal verteld in vrije versvorm, waardoor je een boek sneller uitleest (want minder woorden op een pagina) (ja lieve leerlingen, ik hoor jullie al juichen), en door die uitgekiendheid in de woordkeuze krijg je als lezer hele intense woorden en beelden voorgeschoteld. Daar word ik als taalliefhebber dan weer geweldig blij van: de zorgvuldig gekozen woorden maken dat de taal ook resoneert en tot haar essentie uitgekiend wordt.

In het Engelse taalgebied zijn er al enkele beklijvende verse novels geschreven (denk maar aan 67 seconden van Jason Reynolds en de boeken van Sarah Crossan), maar ook in het Nederlands is het genre aan een opmars bezig: Twintig keer Dee van Oliver Reps bijvoorbeeld en ook het prachtige Wat ons nog rest van Aline Sax.

En nu is er dus deze van Louisa Reid. Eerder verscheen Kapot van haar hand (momenteel genomineerd voor de Leesjury trouwens!) en nu vertaalde Bloosom Books ook Vandaag vecht ik terug. Daarin besluit Lily na een zoveelste pestincident het roer radicaal om te gooien en voor zichzelf op te komen. Gestimuleerd door haar vader begint ze aan bokslessen, waarin ze zichzelf tegenkomt, op haar limieten botst maar ook sterker wordt, en niet enkel in spierkracht, maar evenveel in veerkracht. De stamelende taal in het begin wordt krachtiger naarmate Lily groeit in weerbaarheid, en ook haar mama, wiens verhaal af en toe doorheen de hoofdstukken dwaalt, maakt komaf met haar eigen demonen. Een rauw verhaal bijwijlen, maar wel eentje met een krachtig signaal. Een aanrader dus!