Een lenige denker spreekt over planeet en wereld

De schrijver (dichter, auteur van verhalen, romans, essays en theaterteksten) Stefan Hertmans zoekt in Verschuivingen zijn weg in "onze moeilijk te ontcijferen actualiteit", bedachtzaam traag laverend tussen denken en spreken, dicht bij filosofen die zijn persoonlijke bibliotheek verlevendigen en dus "verbeelden". Jong en oud, mediabeelden ... houden hem bij de les van het complexe leven (wereld) dat overloopt van milieuproblemen (planeet aarde, klimaatverandering), omgaan met zorg en ziekte (covidpandemie), genderdenken ("momenteel lgtbqia+") ... enz.

Hertmans is lenig in zijn schrijfstijl en kiest voor twintig korte hoofdstukken (circa vijf à tien pagina's) met korte titels en weinig woorden die spanningen, paradoxen ("spagaat"), botsingen in zijn discours aankondigen: "Milieu zonder centrum", "Hoe (niet) te spreken", "Poëtische politiek", "Het hopeloos mannelijke", "Intiem universalisme", "De clickpolitiek" ... enz.

Het is eigentijds schrijven met Hertmans' eigenzinnige hersenalgoritmen , alsof twee woorden en hun gevolg kunnen aan- en/of uitgezet (1/0) en finaal na elk hoofdstuk kunnen neergelegd worden als een cadens in een muziekpartituur.

Het laatste hoofdstuk Na de woorden heeft hij toegevoegd na de inval van de Russen in Oekraïne in februari 2022. De stilte bij het schrijven (Hertmans) en het lezen (stadslezer) krijgt dan een andere betekenis, alsof je een grens, een afgrond hebt bereikt ("bruut geweld"). En dan hunker je weer naar het voorlaatste hoofdstuk Hoop als principe als een wens voor Oekraïne en andere mensen in oorlogsgebieden.