De eeuwige buitenstaander

Pulitzer Prize-winnares Jhumpa Lahiri (1967), dochter van Bengaalse emigranten, geboren in Londen en opgegroeid in de VS, nu schrijvend in het Italiaans, charmeert met Dove mi trovo (2018).

Een alleenstaande, gevoelige, breekbare vrouw observeert de wereld en de mensen rond zich. Je merkt dat ze veel empathie heeft voor de mensen rondom haar. Door haar zelfgekozen eenzaamheid kan zij scherp en accuraat de plekken, situaties en relaties in haar omgeving beschouwen en overpeinzen.

Haar detaillistische waarnemingen zijn op zichzelf staande miniatuurtjes. Soms lijken ze op een stilleven.
Wij volgen haar gedurende de vier seizoenen van een jaar op verschillende locaties in een niet nader genoemde Italiaanse stad.
Die 46 kleurrijke en gepolijste mozaïeksteentjes vormen een intrigerend totaalbeeld van de menselijke existentie in een moderne grootstad.
Tijdens die ontnuchterende observaties analyseert zij ook zichzelf.

Het laatste portret ‘In de trein’ illustreert haarscherp haar positie ten opzichte van de buitenwereld.

De glinsterendste ‘petits tableaux’ vind ik:

• In de kantoorboekhandel
• Bij mijn moeder
• In het nisgraf

Enkele fragmenten op Google Books