Schitterend boek voor wie een introductie wil krijgen in de Griekse mythologie. Ook voor wie daar al in thuis is, maar een stuk van de Odyssee wil herbekijken vanuit de heks Circe, is dit een aanrader.

Circe, dochter van de zonnegod Helios en een waternimf, leert de geheime krachten van planten en kruiden kennen en wordt daarom heks genoemd en door Zeus verbannen naar het onbewoonde eiland Aiaia. Haar specialiteit is transformaties, zo verandert ze mannen die haar willen aanranden in varkens. Je leest hoe ze de eenzaamheid bestrijdt, hoe ze de fouten die ze in haar eindeloze leven maakt tracht te herstellen. In volgend citaat beeldt ze zich in hoe het zou zijn om een sterfelijke vrouw te worden, die samen met haar menselijke geliefde Telemachus haar leven leidt.

‘Telemachus komt uit bed naar me toe. Hij zit bij me in de groen geurende duisternis, en houdt mijn hand vast. Allebei onze gezichten zijn gerimpeld, getekend door onze jaren. “Het komt goed, Circe” zegt hij.

Het is geen uitspraak van een orakel of een profeet. Het zijn woorden die je tegen een kind zou zeggen. Ik heb het hem tegen onze dochters horen zeggen wanneer hij hen weer in slaap wiegde na een nachtmerrie, wanneer hij hun wondjes verbond, iets verzachtte dat stak. Zijn huid is even vertrouwd als de mijne onder mijn vingers. Ik luister naar zijn ademhaling, warm in de nachtlucht, en ik voel me getroost. Hij bedoelt niet dat het geen pijn zal doen. Hij bedoelt niet dat we niet angstig zijn. Alleen dit: we zijn hier. Dit is wat het betekent in het getij te zwemmen, de aarde te bewandelen en die je voeten te voelen beroeren. Dit betekent het om te leven.’