Dreigende spanning in afgelegen huis aan meer

Met De laatste sterren aan de hemel schrijft Kate Hewitt een mooi en spannend boek in een vertaling door IrmPress – Irmaria Pennekamp. Alex trekt voor het eerst in jaren naar het afgelegen huis van haar ouders in de woeste, eenzame wildernis van Canada. Ze heeft haar gezin bij zich in een poging om van deze verhuizing voor zes weken een nieuwe kans te maken voor haar gezin. Haar man is zijn werk kwijt, de financiën van het gezin staan er slecht voor, de band met de kinderen is niet wat die moet zijn. In de totale eenzaamheid van het huis aan het meer hoopt Alex op een broodnodige verandering voor hen allen. Wanneer echter plots de elektriciteit en het internet uitvallen omdat het onvoorstelbare gebeurt, is het geïsoleerde gezin op zichzelf aangewezen. Zullen ze er met slinkende voedselvoorraden in slagen zich te redden en is dit de kans voor het gezin om weer een samenhangend geheel te worden?

Het verhaal komt wat traag op gang en de auteur vermeldt verschillende keren dat het wel zeven jaar geleden is dat er iemand in het huis geweest is. Die veelvuldige herhaling stoort. Behoorlijk snel echter start de dystopie en gaat het verhaal er in volle snelheid vandoor. Vanaf dan is het genieten geblazen en zit de lezer in een rollercoaster aan boeiende gebeurtenissen. De dystopie wordt onmiddellijk prima uitgewerkt en de groeiende paniek wordt goed beschreven. Daarbij wordt er realistisch omgegaan met verschillende aspecten. Zo duurt het bijvoorbeeld verschillende maanden voor ze erin slagen om een dier te vangen.

‘Ik word door helemaal niemand in de gaten gehouden en misschien is dat wel het verontrustende. De absolute afgelegenheid van deze plek, waar je zo hard kunt schreeuwen als je wilt en niemand het hoort.’

De structuur van het boek zit uitstekend in elkaar. De auteur wisselt regelmatig tussen de belevenissen van Alex in de ik-vorm en in de tegenwoordige tijd en die van Daniel in de derde persoon en deels in de verleden tijd, deels in de tegenwoordige tijd. Daarbij wordt er slim gewerkt met cliffhangers waarop prompt gewisseld wordt naar het andere perspectief, zodat de spanning mooi opgebouwd wordt zonder in te zakken.

Het landschap wordt beeldend geschetst. ‘Hij rijdt dertig lege kilometers met niets dan skeletachtige bomen aan weerszijden van de weg, half ondergedompeld in moerassige, halfbevroren meren, de zon glinsterend op hun donkere oppervlakken, waardoor het desolate landschap kortstondig mooi wordt.’

De verstandhouding tussen de verschillende personages wordt goed uitgewerkt en we leren de hoofdfiguren goed kennen. Psychologisch hakt het boek er soms serieus in. We zien de personages onnoembare dingen ondergaan en zelf doen. Zo wordt de lezer gedwongen na te denken hoe ver je zelf zou gaan als alle structuren en veiligheid weg vallen. Waartoe verwordt een mens als zijn eigen zelfbehoud en dat van zijn dierbaren ervan afhangt? En wat te denken van de verschillende manier waarop Alex en Daniel handelen en is die wel zo verschillend?

Een vervelend puntje zijn de vele tikfouten die hopelijk in een volgende druk verdwijnen. Maar verder is dit een heel goed boek waar menig lezer enorm van zal genieten. Kate Hewitt vertelt hoe ze zelf een familiehuis heeft in Canada en hoe ze vanuit dit gegeven vertrok voor een ‘wat als’-scenario. Daarbij zijn Alex’ jeugdherinneringen ook de hare. Dat voel je in de liefde waarmee ze het buitenleven en het huis beschrijft, maar ze slaagt er net zo goed in om de spanning en dreiging op te bouwen en die realistisch uit te werken. Daarbij leef je mee met de personages en word je volledig ondergedompeld in het scenario. Het maakt dit boek een echte aanrader.