Alles vervaagt, alles verdwijnt

De Antwerpse dichter, plastisch kunstenaar en filmmaker (Slachtvee) Patrick Conrad bouwde ook als auteur van brutale ‘roman noirs’ een stevige reputatie op. Zijn nieuwste, De verdwijningen, voert ons terug naar het Antwerpen van de vroege jaren zeventig en fileert de ondergang van een machtige familie in een verhaal dat bol staat van bedrog, geweld en dood.

Patrick Conrads artistieke werk is op een heldere manier somber, gedrenkt in een permanent ondergangsgevoel en het besef dat mensen gedoemd zijn om te ‘verdwijnen’ (lees: sterven) en kunst om te ‘vervagen’ (lees: in de vergetelheid te belanden). Er loopt, qua vormgeving en inhoud, een rode draad van Cargo (2000) en Perdida's droom (2010) over De Geur van de Maan (2012) en Moço (2015) tot Diep in December (2018) en De verdwijningen (2021). De schrijver start steevast van een onderwerp om daarna de personages en plot uit te werken. Elke roman noir van Conrad draait niet zozeer rond een gimmick maar vertrekt steevast van een sfeer- en milieuschets.

In De verdwijningen focust Conrad op de jaren zeventig en het milieu van de Antwerpse (zakelijke) bourgeoisie. Centraal staat de verlopen hippie en mislukte dichter Valère Vaerten. Ondanks het feit dat we in zijn geest afdalen blijft de protagonist een van de ‘kartonnen’ figuren die Conrad zo fascineren. De rode handtas van professor literatuur en Proust-kenner Rina Torfs die teruggevonden wordt op de werf van de Antwerpse premetrowerken start de speurtocht van rechercheurs Daalder en De Munck. Het faits divers leidt echter tot een exponentieel groeiende reeks verdwijningen. Het verhaal lijkt daarbij op een slang die zijn eigen staart opeet, een afspiegeling van de zelfdestructie van een verdorven familie die de motor van dit bevreemdend maar nazinderend en bijzonder donker liefdesverhaal vormt.