Doordringen in een andere cultuur
Hoe heerlijk is het om een andere cultuur te bestuderen. Er langzamerhand dieper en dieper in door te dringen. Zo lees ik voor het ogenblik De wind uit de vlakte (Ortadirek) van de Turkse schrijver van Koerdische afkomst Yaşar Kemal. In tegenstelling met vroegere uitgaven van werken van deze grote Turkse auteur is het boek, dat is uitgegeven bij De Geus, uit het Turks vertaald en niet uit het Engels. Zo kun je er als lezer op vertrouwen dat namen en gebruiken correct zijn weergegeven. En kan ik ten volle genieten van namen als ‘Oude Halil’ en ‘Meryemce’.
Wanneer de distels zijn komen aanwaaien, trekken de bewoners van een geïsoleerd bergdorp naar de vlakte van Ҁukurova, waar zij zullen werken in de katoenoogst. Maar de tocht naar de vlakte uit de bergen is lang en zwaar. En zowel Oude Halil als Meryemce delen - tot groot ongenoegen van die laatste - een oud geworden paard. Tot het paard bezwijkt onder de zware last en Ali zijn moeder Meryemce op de rug moet dragen.
De scène doet denken aan de film Yol (De weg, 1982, Yılmaz Güney, regie Şerif Gören), waarbij een gedetineerde met verlof zijn vrouw, die om te overleven in de prostitutie was beland, op zijn rug draagt door de sneeuw. Yol vormde samen met Sürü of De kudde (1978, Yılmaz Güney, regie Zeki Ökten) en het dunne boekje met de mooie groene kaft Turkse gedichten (van Nâzım Hikmet, 1981) mijn eerste kennismaking met de Turkse cultuur.
