Ontroerd blijf je achter, terwijl het verhaal fors nazindert
Sinds de Vlaamse misdaadauteur Sterre Carron – al dan niet tijdelijk – afstand heeft genomen van Rani Diaz als seriepersonage, zijn haar thrillers steeds beter geworden. In oktober 2025 heeft Carron de MAX Gouden Vleermuis Oeuvre Award 2025 in ontvangst mogen nemen. In Dodencel, boek nummer vijfentwintig, gaat de Mechelse hoofdinspecteur Erin De Donder op zoek naar een mysterieuze dader.
Het eerste slachtoffer is een man; hij wordt naakt gevonden, waarbij zijn gezicht verborgen is achter een gipsmasker. Naast het lijk liggen twee vrouwenarmen, keurig neergelegd in een U-vorm. Erin De Donder beseft meteen hoe laat het is; de hoogste tijd om samen met het team aan de slag te gaan. Ze is er rotsvast van overtuigd dat de crimineel een eigen bizar, obscuur ritueel hanteert. Inspiratie heeft hij gevonden in de Egyptische symboliek. Erin moet snel handelen; ze begeeft zich zelfs op glad ijs. Het blijft immers niet bij één gruwelijke moord.
Dodencel is veel meer dan een loeispannende politiethriller. Uiteraard volg je de hoofdinspecteur in haar onderzoek en speurtocht naar de monsterlijke moordenaar. In een tweede verhaallijn, gebaseerd op ware feiten, verwijzen de flashbacks naar de verschrikkelijke gebeurtenissen in Rwanda uit 1994. De schrijfster blaast de droevige voorvallen - die het kloppende hart van het boek vormen - opnieuw leven in. Meer nog: doelbewust dompelt ze de lezer onder in de mensonterende gruweldaden uit een niet zo heel ver verleden. De auteur slaat en zalft tegelijk, in de hoop dat je minstens even stil blijft staan bij het immense leed dat dergelijke genocide heeft veroorzaakt. Trouwens, het zijn precies deze knap weergegeven flitsen terug in de tijd die het geheel naar een heel hoog niveau tillen.
‘Meer dan achthonderdduizend onschuldige burgers werden in Rwanda afgeslacht door mensen die zich moeiteloos als wilde beesten gedroegen. Het maakte voor hen niks uit wie hun slachtoffers waren. Jonge, oude, zieke of gehandicapte mensen, ze ontsnapten niet. Zelfs zuigelingen werden gescalpeerd of met kogels doorzeefd.’
Na Sterf! leer je dit keer Erin De Donder grondiger kennen; haar karaktertekening wordt vakkundig neergezet. Wie is die vrouw achter de Mechelse speurneus? Erin verdient in ieder geval een groot aantal aanhangers; zeker na het lezen van het boek. Dit hoofdpersonage is nog lang niet uitgezongen, toch? Een ingenieus opgezet plot met de nodige wendingen, draait uit op een buitengewoon intrigerend, loeispannend en heftig misdaadverhaal. De eerder korte hoofdstukken houden de vaart er flink in. Sterre Carron doet wat met een mens; in een uitermate toegankelijke stijl weet ze perfect de juiste emoties bij je los te wringen. Na een sterke apotheose, waarin alle losse eindjes verdwijnen, blijf je ontroerd achter en zindert Dodencel fors na.
Op naar thriller nummer zesentwintig; evenwel met welk hoofdpersonage in een glansrol? De tijd zal het ons leren.
