Literatuur en wetenschap met 'Tasmaanse tijgers' als boegbeeldwoorden

De dichteres Charlotte Van den Broeck heeft een boeiend, in een prachtige kaft gebonden als een huid met ‘banden’, tweede boek literair proza geschreven – haar eerste Waagstukken (2019) kreeg veel lof.
Een vlam Tasmaanse tijgers is een zoektocht naar sporen van de in 1936 uitgestorven Tasmaanse tijger in een dierentuin in Hobart in Tasmanië.

De schrijfster groeide op in een familie die veel over dieren sprak en Een vlam ...
is ook een kleine hommage aan haar grootmoeder wier uitspraak dat ze “meer van dieren hield dan van mensen, want mensen zijn niet te vertrouwen en wreed” een blijvende indruk naliet. Bovendien is de opzet van het boek bestaande uit 25 hoofdstukken, als diverse elkaar overlappende ‘valse tapijten’ (lees het eerste hoofdstuk voor meer uitleg), variërend van circa 5 tot maximum 20 pagina’s ook geënt op de bijzondere gewoonte van de grootmoeder om de koude vloer in haar huis te bedekken met tapijten.

Van den Broecks queeste, met inzet van haar volledige lichamelijke en geestelijke vermogens, brengt haar in dierentuinen en/of natuurhistorische musea in Antwerpen, Londen maar vooral bij mensen en wetenschappers, met soms heel tegenstrijdige meningen, in het vroegere oorspronkelijke landschap van het uitgestorven dier, de ‘thylacine’ in Tasmanië of beter: Lutruwita (in de taal van de aboriginals) en ook in Australië.

Haar proza bevat literaire essays, interviews, maatschappijkritiek (discriminatie van vrouwelijke wetenschappers, verontwaardiging over menselijke acties tegen dieren, kolonisering van Tasmanië, commercialisering van natuur- en dierenbeleving, standpunten over al of niet klonen van dieren …), gesprekken en lyrische beschouwingen van landschappen die regelmatig de werking hebben van ‘openbaringen’ of ‘epifanieën’.

Ook haar eigen methode van onderzoek, waarnemen, verhalen vertellen en schrijven neemt zij kritisch onder de loep.
Zo stelt zij in hoofdstuk XXIII Een oefening in opmerkzaamheid:

“Heus besef ik dat mijn aanwezigheid hier nooit meer kan zijn dan een oefening in opmerkzaamheid (…)
Hooguit kan ik me in wat ik waarneem innerlijk hechten en op die manier voldoen aan mijn behoeftige verlangen naar diepgang – wetende dat het risico dan dreigt dat ik het landschap bezoedel met mijn oppervlakkigheid, met stemmingen en dromerigheid, of erger, romantiek.”