Geweld als ervaring en fenomeen ontleden

In dit autobiografisch boek getuigt Edouard Louis over zijn ervaring met seksueel geweld. Het is een hard en vlijmscherp boek over wat geweld, in zijn geval verkrachting, met een mens kan doen. Edouard, een jonge homoseksueel verzeild op een kerstnacht in een gewelddadige situatie. Een erotisch avontuur ontaard in vernedering, angst en ontmenselijking. Het boek is een erg persoonlijk relaas maar leest ook als een universele getuigenis over seksueel geweld en de effecten op het individu die plots slachtoffer wordt.

Edouard laat zijn verhaal vertellen door zijn zus. Van achter de deur luistert hij hoe ze haar verslag brengt aan haar apathische partner. De schrijver lijkt de afstand nodig te hebben om min of meer te kunnen omgaan met zijn eigen geschiedenis. Ook met zijn familiegeschiedenis en de onderlinge relaties die spelen. Het proces van ontmenselijking en de schaamte staan centraal in het boek. De taal en beelden zijn indrukwekkend precies. Af en toe komt er een vleugje poëzie voorbij, toch brengt dit geen mildheid of troost. De inertie van het slachtoffer wordt alleen maar groter door de aangifte van de misdaad. De procedures binnen justitie en de medische wereld bieden geen soelaas. Wel integendeel. Het is uiteindelijk het schrijverschap en de moed om de schaamte in de ogen te kijken die Edouard Louis helpen. Zoals Gisele Pelicot getuigt in haar proces (Avignon, september 2024): “het is de schaamte die van kamp verandert". Zo helpt de literatuur de schrijver een kamp te vinden om verder te leven.