Lang geleden, dat ik mij nog zo kostelijk amuseerde met een boek

Lang geleden, dat ik mij nog zo kostelijk amuseerde met een boek. Maladot komt na een ongeval terug bij kennis in een voor hem onbekende ruimte. Hij blijkt dood te zijn na een crash tegen een overstekend hert… Zijn kamergenoten heten hem hartelijk welkom, alleen klopt er één en ander niet. Hij is blijkbaar terechtgekomen in een megagroot afkickcentrum voor het leven. Want leven dat stelt niks voor en voor je echt dood gaat moet je daar eerst van afkicken, de limbo? Gemakkelijker gezegd dan gedaan en daarvoor moet Malodot een reeks groepstherapieën ondergaan met allerlei markante figuren die je dikwijls doen schaterlachen over de wijze hoe ze zijn doodgegaan maar ook omdat ze erbij lopen zoals op het moment van sterven. Lachen wordt soms wrang grimlachen want niet elk personage is een leuk iemand. Niemand is verplicht om af te kicken en de hardleerse, de ‘die-hards’ van het leven kunnen ten alle tijden terug, alleen weten ze dat ze hun hele leven dan gewoon opnieuw moeten doen en op dezelfde wijze zullen sterven, zonder dat ze dat beseffen. Verhulst schudt hiermee ook meteen je tijdsgevoel aan flarden. Kan ook niet anders , axioma’s zoals wij die ervaren zet hij op de helling en meermaals betrapte ik er mij op: “Eigenlijk zijn wij dat toch allemaal niet zeker…”Tijdens het verblijf ontmoet hij Albertine waarmee hij stiekem gaat roken , wat in het centrum verboden is. ’t Is ook niet goed je gaat ervan dood… Die vriendschap slaat algauw om een passionele verhouding met verstrekkende gevolgen. Met hebben en zijn schopt Verhulst opnieuw wild om zich heen en velt menig heilig huisje. Hij doet dit in een prachtige taal, ik heb er mij kostelijk mee geamuseerd en de vragen die blijven nog in mijn hoofd ronddraaien.

Jan Stevens, redacteur boekensite.gent