Engelse historie, overgoten met delicieuze geromantiseerde saus

Met haar roman Het boek Henry - net zoals met Wolf Hall - heeft Hilary Mantel de prestigieuze Booker Prize gewonnen.
Ook nu weer zet Ine Willems een geweldige vertaling neer.
Intussen is De spiegel & het licht verschenen; het derde en laatste deel van haar trilogie rond de historische figuur Thomas Cromwell.

‘Zijn kinderen storten uit de lucht.’
Vanaf de eerste zin ben je stomverbaasd aan het lezen. Wat een opmerkelijk geslaagde start; die is symbolisch en mysterieus tegelijk. Meteen sta je op scherp en je beseft op dat moment niet eens hoe het gaat eindigen.

“Er speelt hem een zinnetje door het hoofd – was het niet van Thomas More? – ‘de vrede van het hoenderhok wanneer de vos er weer vandoor is.’ Hij ziet de verspreid liggende kadavers, een paar dood door één rake beet, de rest verscheurd en uiteengereten toen de vos paniekerig om zich heen hapte naar de rondfladderende kippen en dood en verderf zaaide; waarna de rotzooi moet worden opgeruimd, die rottende smurrie van scharlakenrode veren die muren vloer bedekt.”

Het is best wel een sprankelend en bloederig tafereel hierboven. Zonder te willen spoileren, het blijft in geen geval bij die ene scène. Trouwens, de roman staat bol van verwijzingen naar allerlei gevogelte; die zijn overduidelijk bedoeld als symboliek.
In ‘Het boek Henry’ wordt Thomas Cromwell meer mens; met zijn sterke en zwakkere eigenschappen. Hier benadert Mantel vooral de echte Cromwell; een man die tekenen vertoont van een sluwe vos en een intelligente manipulator.Geen oelewapper, maar toch is hij eveneens een twijfelaar. Zijn persoonlijke relatie met koning Henry VIII levert hem een enorme macht en kracht op. Alles wat de protagonist doet, staat in functie van wat zijn vorst wil. Met een bijbedoeling, uiteraard: er zelf beter van worden. Opportunisme in het kwadraat.

In haar intussen bekende en erg gesmaakte vertelstijl en dito taal, zet Hilary Mantel een heftig historisch – en bij momenten schokkend - verhaal neer. Intelligent als ze is, gebruikt ze humor om de pijn te verzachten.
Dit keer schenkt de schrijfster overvloedig aandacht aan de vrouwen van de koning, waarbij zijn tweede echtgenote Anne Boleyn zorgt voor de bijzonder tragische noot. Hoe barbaars kan het leven zijn?
De lezer krijgt een logische weergave voorgeschoteld van een erg kort stuk Engelse geschiedenis (1535-1536), rijkelijk overgoten met een delicieuze geromantiseerde saus.

Na het lezen van de twee delen vraagt deze lezer zich af: levert het lijvige slotdeel De spiegel & het licht, werkelijk de symbolische kers op de Britse taart af? Of om het met de woorden van de bekroonde auteur te zeggen: de smakelijke pruim in een kerstpudding opdiepen?