Leve de Dodenakker

Liefde tussen de grafstenen. De omschrijving is van James Joyce die na het lezen van de novelle The Weaver’s Grave van zijn tijdgenoot Seumas O’Kelly een scène rond dit thema in zijn Ulysses zou ingevoegd hebben. Als het klopt is het een mooi eerbetoon, maar ook zonder dit surplus ben ik helemaal in de ban.

Op Cloon na Morav – de Dodenakker – mag niet iedereen begraven worden. Het privilege is wel nog vergund aan de pas gestorven wever Mortemir Hehir. Maar waar bevindt zich het graf van zijn clan? Twee bejaarde mannen, de spijkerslager Meehaul Lynskey en de steenbikker Cahir Bowes, kunnen de plek misschien vinden. Samen met twee jonge grafdelvers en de weduwe gaan zij de begraafplaats op. Het is vervolgens wonderbaarlijk hoe dit tragikomische verhaal zich van de dood naar het volle leven ontwikkelt. Taal en stijl zijn bijzonder poëtisch, de zwarte humor is verrassend subtiel.

(…) Cahir Bowes, de steenbikker, die vanaf zijn heupen zo krom was dat zijn rug horizontaal liep, als bij een dier. Met zijn rechterhand omklemde hij een stok die hem van voren steunde, met zijn naar achteren gestrekte linkerhand vond hij houvast aan zijn jas, vlak boven zijn onderrug. Met deze kunstgrepen voorkwam hij dat hij onder het lopen voorover tuimelde. De magnetische kracht van Moeder Aarde trok het voorhoofd van Cahir Bowes naar zich toe en hij verzette zich tot het laatst toe tegen haar doodskus. (p. 5)

Voor het eerst is deze Ierse klassieker in het Nederlands vertaald – puik werk van Robert Dorsman – en schitterend uitgegeven door Zirimiri Press. De toegevoegde analyse van Anne Francis Cavanaugh toont mooi aan hoe intens levensbevestigend Het graf van de wever is.

Voor iedereen die frisse leesadem wil happen midden de hype van de vuistdikke romans! Jaja, laat dit niet aan je voorbijgaan en dat met – zo luidt de ondertitel toch – Een verhaal over oude mannen.