Een leugenaar bekent!

Donker familierelaas waarbij men net iets te dicht op elkaars persoonlijk terrein goede sier probeert te maken uit onwetendheid en/of wraak(?), omdat het zo hoort(?), uit onbegrensdheid(?) of omdat het zo moet(?)! Trouwens: "Leven betekent strikt genomen niets anders dan dag voor dag je zelfmoord opschorten", aldus het motto van Bengt, de verknipte en onbetrouwbare zoon - ik-figuur van het boek - aan het woord. Veel mooier wordt het dan ook niet!

Jammer dat je als aandachtige lezer wordt geconfronteerd met de gebroken-, gespleten-, soms oneerlijke en ietwat achterdochtige persoonlijkheid van de schrijver. Getuige bvb zijn gecreëerde ik-figuur van het boek dat zich bedient van heel wat flagrante tegenspraken, projecties en omkeringen. Wat het moeilijk maakt als lezer om de - al dan niet - verzonnen delen nog te kunnen onderscheiden met wat er zich daadwerkelijk afspeelt binnen het verhaal.

Zo wordt o.a. het boek doorspekt met: "Brieven van hemzelf aan zichzelf", niks mis mee, ware het niet dat hij er - als zijn alter-ego - ongeremd confabuleert en fantaseert, aan kromspraak doet en getuigt van eigenaardige vergezochte gedachtengangen - fantasmen - en ook nog o.a. steevast leugens weet te vergoelijken, waardoor het moeilijk uit te maken valt of hij nu echt een pathologische leugenaar is, dan niet. - Kortom: Wordt je als lezer geplaatst voor de paradox van de leugenaar die verklaart een leugenaar te zijn! - geloof je hem?

Voor mij was het dusdanig net iets te veel een soort van anamnese - ziektegeschiedenis, te veel non-fictie binnen fictie - van een individu/patiënt en een falend systeem - een gezin in verval. Wat niet wegneemt dat het boek je op sleeptouw neemt richting uitgang vol van beklemmende gebeurtenissen en ravissante verklaringen. Meteen goed voor de zowat meest ontluisterende en boeiendste 100 pag. die ik ooit las in een roman!