Witruimte en pauzes die je laten nadenken. Wat een heerlijke lectuur!

Na haar debuutroman Bult, heeft Marieke De Maré met Ik ga naar de schapen terug een bijzonder boek geschreven. Ook hier weer personages die leren leven met het vergaan van de tijd en met afscheid nemen. En ook hier weer wordt met weinig woorden heel veel gezegd.
Er zijn Andrej en Simone die als twee woelmuizen één keer in het leven kiezen met wie ze voor altijd samen zullen blijven. Er is hun vriend Rocco, de begrafenisondernemer die voor iedere overledene de juiste bloemen uitzoekt. Dat doet hij ook voor Siti, de dementerende moeder van Simone. En dan is er nog Tove, de dochter van Andrej en Simone.
De eerste vier personages wonen in een dorp dat zo klein is dat de buitenkant dicht bij het centrum ligt. Iedereen steekt voortdurend grenzen over. En het zou Marieke De Maré niet zijn als ze die grenzen een metafoor laat dienen.
Alle personages dragen een eigen verdriet, een verdriet dat ze moeilijk kunnen delen. Als het dragen ervan te zwaar wordt gaan ze naar de schapen. Maar ook daar zwijgen ze. Daar denken ze. Daar observeren ze. Zoals de schapen.
Marieke De Maré gebruikt witruimte om die zwijgzaamheid neer te zetten. Door die witruimte ga je het boek én de ogen regelmatig dichtslaan en nadenken… veel nadenken…
Voor wie ooit een ouder in een woonzorgcentrum moest achterlaten is het verdriet van Simone om haar dementerende moeder, Siti, heel herkenbaar.

‘Ik kom binnen een paar dagen al terug.’

Simone wist niet of Siti haar hoorde.

Ze zweeg en keek. Naar niets.

Dat kon ze.

Met haar ogen wijd open,

levend maar wezenloos kijken.

Simone wandelde de eerste dag dat ze haar moeder achterliet huilend door de gangen van Residentie Puthof.

Haar hoofd hing naar beneden.

En dan is er Tove, de dochter van Andrej en Simone, die het dorp heeft verlaten om een nieuw nest in een woelige stad te maken. Ze beeldhouwt. Ooit begon ze in harde steen. Maar met de jaren wisselde ze alles wat hard en vast was voor alles wat zacht en smeltbaar was. Ze werkt nu met was, een materiaal waarmee ze gemakkelijker een ziel in haar beelden krijgt. Een materiaal waarmee ze ook voortdurend kan herbeginnen. Zij kan wat haar moeder, Simone, oh zo graag had gedaan.

Kunnen we eens opnieuw beginnen?

Dat denkt Simone vaak.

Samen met het idee dat er een startlijn moet bestaan waarachter een herkansing bestaat.

Tove slaagt erin om de geladen stilte waarmee ze opgroeide te doorbreken. Het lijkt erop dat ze haar beeldhouwwerk gebruikt als therapie. Is het daardoor dat het verwonden van haar beelden als een rode draad door haar werk loopt?

… Het is een toegetakeld beeld van een vrouw van was. Ze mist een oog, heeft haar van stro, in haar huid zitten gaten…

Maar wanneer haar ouders zien hoe zij als wassen beelden in het midden van Toves tentoonstellingsruimte staan en in de catalogus de titel My dear parents krijgen, valt er een ontroerende, allesomvattende stilte. Een stilte die alweer bij de lezer binnenkomt en hem doet zoeken naar een houvast.
Niet voor niets was het motto van het boek:

Zelfs gedachten hebben een houvast nodig.
(Stefan Zweig)