Kome kon gana! Engleneate!

'Een van onze favoriete recepten in deze verzameling is gebaseerd op een eenvoudig gerecht van couscous met tomaat en ui, dat Sami's moeder Na'ama vaak voor hem maakte toen hij als kind in Oost-Jeruzalem woonde. Ongeveer tegelijkertijd maakte Yotams vader Michael aan de joodse westkant van de stad vaak een gerecht dat daar erg op leek. Omdat Michael Italiaans is, maakte hij het met kleine pastaballetjes, ptitim geheten. Beide versies waren heerlijk verkwikkend en erg lekker. ... Het is Jeruzalem in een notendop: heel persoonlijke verhalen, ondergedompeld in grote culinaire tradities die elkaar vaak overlappen en op onvoorstelbare manieren op elkaar inwerken, waardoor er culinaire combinaties en mengsels van ingrediënten ontstaan die aan specifieke groepen maar ook aan ieder ander toebehoren. Veel van de meest geliefde gerechten van de stad hebben een stamboom die even ingewikkeld is als de stad.' (p8-9)

'Jeruzalem' is een ontdekkingsreis naar het voedsel van de gouden stad, maar tegelijkertijd ook een persoonlijke zwerftocht van de twee auteurs Sami Tamini en Yotam Ottolenghi. Sami en Yotam leerden elkaar kennen in London maar groeiden allebei op in Jeruzalem. Hun vriendschap en hun herinneringen aan favoriete eetgelegenheden en vergeten lekkere hapjes vormden het fundament van dit moedig boek.

Hummus, za'atar, fattoush, sofrito, mejadra, sabih, sahleb,...alleen al het horen van deze woorden doet watertanden. 'Jeruzalem' is een heerlijk boek dat niet alleen de tong, maar ook het oog streelt, dankzij de prachtige foto's en de arabeske vormgeving.

Maar 'Jeruzalem' is meer dan een goed kookboek. De inleidende hoofdstukken gaan dieper in op de gastronomie, diversiteit en verbondenheid, geschiedenis van deze boeiende stad. Elk recept wordt voorafgegaan door een persoonlijk verhaal van de schrijvers, de oorsprong, de belevenis en de plaats van de maaltijd in de stad. En tussen de recepten door trakteren Ottolenghi en Tamini je op nog meer verhalen en anekdotes.

'Jeruzalem' is ook een moedig boek. Het wil hoop geven aan de stad die de laatste decennia verder en verder is gepolariseerd en waar de rol en positie van bruggenbouwers door het groeiend fanatisme steeds meer wordt gemarginaliseerd. 'Helaas, hoeveel de inwoners van Jeruzalem ook gemeen hebben, tegenwoordig lijkt op deze sterk verdeelde plek voedsel het enige wat hen bij elkaar kan brengen. Tussen joden en arabieren bestaat nog nauwelijks een dialoog en tussen joden onderling vaak evenmin. Het is droevig te zien hoe weinig dagelijkse interactie er is tussen de gemeenschappen, omdat de mensen in gesloten, homogene groepen bij elkaar klitten. Maar soms lijkt voedsel die muren tussen bevolkingsgroepen te slechten. Dan zie je mensen samen boodschappen doen in voedselmarkten of in elkaars restaurants eten. Heel soms werken ze als partners samen in een eetgelegenheid. Het vergt een stap in blind vertrouwen, maar we nemen die stap graag - we hebben niets te verliezen - en verbeelden ons dat hummus de inwoners van Jeruzalem uiteindelijk bij elkaar zal brengen, als al het andere heeft gefaald.' (p12-13)

En tot slot:'Kome kon gana! Engleneate!', zoals men in het Ladino zegt. (smakelijk! veel plezier!)