Een literaire wals doorheen Genua

Ilja Leonard Pfeijffer is een auteur die blijft verrassen. Niet alleen door naakt te poseren op de achterflap van zijn verzameld dichtwerk, maar ook door zijn literaire experimenten. Na de Oscar winnende film La Grande Bellezza kreeg de Nederlandse en Vlaamse bevolking anno 2013 een nieuw excuus om zo spoedig mogelijk een reis naar Italië te boeken. Het excuus was deze keer geen film, maar wel een sublieme roman genaamd La Superba. Pfeijffer wist met deze roman de Libris literatuurprijs in de wacht te slepen. Het boek kreeg lovende recensies en kan zonder enige twijfel één van de meest succesvolle en beste romans van de afgelopen decennia worden genoemd. En terecht.

La Superba sleept je mee doorheen de Italiaanse havenstad Genua. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van de auteur, die bij het verschijnen van de roman ruim vijf jaar lang zijn vaderland had verlaten om te dwalen in het labyrint van duistere Genuese steegjes. In de bar met de spiegels ontmoet hij ‘het mooiste meisje van Genua.’ Hij wordt door haar geobsedeerd, net zoals de Italiaanse gewoontes en dagdagelijkse stadstaferelen hem fascineren. Hij maakt ook kennis met Don, een emeritus professor in de Engelse letterkunde met een voorliefde voor Gin-Tonic. Hij komt ook in contact met Djiby, een Senegalees die naar Genua vluchtte om te ontsnappen aan de erbarmelijke omstandigheden in zijn eigen land.

Al deze personages (en nog vele anderen) hebben iets met elkaar gemeenschappelijks: ze dromen allen van een beter bestaan in een ander land. Dit romantisch escapisme wordt langzamerhand door de auteur doorprikt met de nodige dosis relativerende humor, zonder dat de ernst van het verhaal ervoor moet inboeten.

Soms zijn er boeken die je vanaf de eerste pagina meeslepen op een literaire wals. Je onderbreekt de wals af en toe om in een ‘slow’ fragmenten te herlezen die je herinneren waarom literatuur nu eenmaal literatuur is en het leven zonder dit laatste welhaast ondenkbaar zou zijn. La Superba is zo’n boek.

Deze roman valt niet onder één noemer te plaatsen. Het is een tragische liefdesroman en een begeesterende stadsroman. Het is een geschiedenis van straten, pleinen, mensen en de geschiedenis; de ontrafeling van illusies. Het is boven alles... een ode aan de kracht van de literatuur en de kunst van de verbeelding. Het is een understatement om La Superba sterk aan te bevelen. Het is, in mijn ogen, gewoonweg verplichte lectuur.