Bewogen rondreis

Ik zou de ondertitel als hoofdtitel hebben gekozen van dit boeiend (deels non-fictie deels fictie) reisrelaas van een groep die in de jaren 90 van missiepost naar missiepost trekt in Pakistan en in de steden, of onderweg, wonderbaarlijke ontmoetingen, mensen, momenten beleeft. Tussendoor met een historische context om het land, zijn bewoners en hun gebruiken beter te kunnen begrijpen. Bepaalde scènes van mannen, vrouwen en kinderen die een vorm van slavenarbeid verrichten in erbarmelijke omstandigheden riepen gelijkaardige herinneringen op uit mijn rugzakreis met mijn kersverse echtgenoot in India in 1985. Dit gezelschap moest echter veel meer afzien (ziekte, hitte, schamele onderkomens), ondergaan, meer angsten doorstaan (o.m. hobbelig gevaarlijk transport) dan wij, mijn man en ik, ooit in drie weken in India of zelfs twee jaar Algerije ervoeren (al moest ik willens nillens spinnen, hagedissen en kakkerlakken in huis/hotel en vliegende honden verdragen), maar nooit voelden we ons echt in gevaar, bedreigd of onveilig (of waren we naïef?). Je vraagt je bij de lezing van dit boek wel af waarom die paters en zusters zo ver, letterlijk, in godsnaam, gaan afzien… om gaandeweg te beseffen dat zij daar niet waren om mensen te bekeren maar wel om hen iets te leren, vooral zij die naders nooit kansen zouden hebben gekregen. Levende bewijzen van het motto ‘Woorden wekken, voorbeelden trekken’, zo bleek eens te meer. Hoe ze het volhielden met zoveel ontberingen, bedreigingen, beperkingen – ondanks hun eigen menselijke foutjes - die opdracht te vervullen, is een raadsel en meer dan een klein wonder en daarbij, echt waar, bewonderenswaardig. Hoe verder ik las, hoe meer ik ook besefte – dat was ook al het geval na mijn India- of Algerijeverblijf - hoe goed dat wij het in Belgenland hebben, hoe verwend we zijn. Maar mensen die nooit ver reizen of nooit boeken lezen over dergelijke verre reizen, weten dat jammer genoeg niet… en ze missen veel!