Nina Simone's kauwgom symboliseert hoe we door kleine onbeduidende dingen in bescherming te nemen dit tot iets heel groot kunnen verheffen

Nina’s muziek kende ik vaag.

Warren Ellis kende ik niet eerder. Nu een beetje. Hij is muzikant en speelt vooral viool. Maar hij is vooral gekend als rechterhand van Nick Cave. Hij schrijft ook muziek voor film en dans. En met Nina’s kauwgom heeft hij nu ook een boek op zijn palmares.

Het verhaal van dit boek begint op 1 juli 1999 wanneer Warren een concert van Nina Simone op het Meltdown Festival, georganiseerd door Nick Cave, in Londen bijwoont. Na het optreden klimt Warren het podium op, plukt er de kauwgom die Nina net voor het optreden onder haar piano kleefde weg en wikkelt hem in haar handdoek.

Warren houdt, als een schatbewaarder, de kauwgom twintig jaar bij. Tot Nick Cave voor een tentoonstelling in Denemarken spullen zoekt en Warren hem wil helpen. In een sms-gesprek laat hij Nick weten: ‘And I have Nina Simone’s chewing gum as well.’
‘Pure religion’ antwoordt Nick Cave een paar berichten verder.

Die kauwgom zet de verbeelding van Warren aan het werk.
De kauwgom ondergaat een transformatie. Van de platgekauwde gum wordt een afgietsel gemaakt. Hij wordt verzilverd en Ann Demeulemeester maakt er een ring van. Op een marmeren sokkel krijgt hij een plaats in een overzichtstentoonstelling van Cave.
De kauwgom wordt zwaar verzekerd en bij transport wordt voor de viool van Warren en de kauwgom een extra zetel op het vliegtuig gereserveerd.
Kortom: de kauwgom wordt bijna een heilig, spiritueel voorwerp.

Ik moet bekennen: er zijn momenten geweest waarop ik mij afvroeg of het niet decadent is om al die aandacht aan een kauwgom te geven. Maar hoe verder ik in het boek vorderde hoe meer ik genoot en hoe meer waardevols ik uit het verhaal kon halen.

Zo is er het besef dat Nina’s kauwgom enkel het hoofdpersonage van een boek kon worden omdat Warren nooit had nagedacht waarom hij de kauwgom plukte en bewaarde. Voor Warren was de kauwgom iets persoonlijks, iets wat voor hem betekenis had en dat hij bij andere symbolen plaatste die hem vooruithielpen als hij het niet meer zag zitten. Het soort symbolen dat verhalen oproept en daarom de moeite is om te bewaren.

Geleidelijk aan begon ik ook in te zien hoe Warren overdonderd werd door de grote verantwoordelijkheid en de zorg die dit kleine voorwerp met zich meebracht.
Nina Simone’s Gum is een metafoor voor de passie waarmee iemand kleine onbeduidende dingen in bescherming kan nemen en tot iets heel groot kan verheffen.

In het laatste hoofdstuk oppert Warren de idee om een beeld van de kauwgom te maken en zo Nina’s energie in de wereld te verspreiden.

Meer dan ooit hebben we Nina Simone nodig: haar stem, haar kracht en haar vastberadenheid. Haar opstandigheid, haar moed, haar onverschrokkenheid. Stel je voor: de kauwgom van Nina Simone ter grootte van een hart in het Vrijheidsbeeld op Ellis Island.

Het zou mooi zijn… alleen vrees ik dat dit in deze tijden een droom blijft.