Jan Stevens
Leestip van Jan Stevens
Boeken zijn slechts dragers van een verhaal. Verhalen blijven in mijn hoofd.

Het verhaal geschreven in een bedrieglijke eenvoud heeft mij recht in het hart getroffen

27 mei 2022

Een leespareltje, een literaire roman die mij diep raakte. Iedereen komt ooit tot de confrontatie om het ouderlijk huis na een overlijden leeg te halen. Zo ook de zussen Mia en Iris na de dood van hun vader. Bij het begin van het boek lees je over de (laatste) ontmoeting van Mia en haar vader op restaurant maar het volgend hoofdstuk is er al een gesprek met de begrafenisondernemer. Het verhaal gaat vooral over Mia. Zij leeft met haar vriendin Sally in Amsterdam en Sally is hoogzwanger. Mia gaat over en weer van Amsterdam naar Oudemirdum in Friesland waar haar vader de laatste jaren van zijn ‘bewogen’ leefde woonde. Iris heeft twee kinderen en is er niet altijd om haar zus bij te staan bij het leeghalen van het huis. Nochtans kan Mia dit wel gebruiken want ze heeft het moeilijk met structuur en organisatie. Ze voelt verdriet en moet met veel moeite gelukkige herinneringen over haar vader naar boven halen. Zo zijn er mooie en soms wel hilarisch dialogen tussen de twee zussen over hun herinneringen dij bij allebei zo anders zijn. Het verhaal is met een zekere lichtheid in een heldere taal zonder veel uitweidingen verteld maar tussen de regels in lees je over hun moeilijke jeugd, gescheiden ouders, vader die opnieuw relaties aangaat waarbij de zussen somtijds letterlijk over het hoofd gezien worden. Ze leden onder zijn woede-uitbarstingen en zijn onberekenbaarheid. Mia stelt zich in het heden veel vragen zoal: “Wat wordt generatie op generatie doorgegeven? Hoe wordt de toekomst bepaald met zo’n verleden? Hoeveel ruimte nemen trauma’s in? Waarom blijven negatieve herinneringen langer hangen dan de positieve? wat voor kinderen zouden onze ouders gewild hebben?” Mia zit zo vast in het verdriet en afscheid dat ze haar zwangere vriendin verwaarloost. Zijzelf voelt geen enkele behoefte om zwanger te zijn en haar DNA door te geven. Dit is trouwens het thema van het boek: “Hoe werken genen en hoe werken verhalen door tijdens het opgroeien?” Het besef komt dat ze uit een gebroken gezin komt en daar onderdeel van is.

Een citaat, typerend voor die zuivere schrijfstijl. Hard, heel hard, maar ook mooi. “Sommige verhalen zijn te groot voor één iemand. Wat gebeurde in het leven van mijn vader was te groot voor hem. Was hij een schrijver geweest dan had hij erover kunnen schrijven. Was hij een prater geweest, had hij erover kunnen praten. Maar mijn vader is geen schrijver en ook geen prater, mijn vader is een drinker.”

Het verhaal geschreven in een bedrieglijke eenvoud heeft mij recht in het hart getroffen. Haar vierde roman, die vorige drie moet ik ook lezen.

Synopsis

Mia staat op het punt moeder te worden als haar vader overlijdt. Terwijl ze samen met haar zus zijn huis leegruimt, komen negatieve herinneringen boven en vraagt ze zich af of ze wel een goede moeder zal worden.

Jan Stevens
Leestip van Jan Stevens
Boeken zijn slechts dragers van een verhaal. Verhalen blijven in mijn hoofd.

Onze kinderen : roman
Titel:
Onze kinderen : roman
Auteur:
Renée Van Marissing
# pagina's:
166 p.
Genre:
Romans
Uitgeverij:
Em. Querido's Uitgeverij
ISBN:
9789021414461
Materiaal:
Boek
Onderwerp:
Familie, Zussen, Ouders

Gerelateerde leestips