Een ode aan de aarde

Als je je gedeprimeerd voelt, triest, of als je niet meer weet wat het punt is van dit alles: lees dan Orbital. 
Zes ruimtevaarders bewegen lang zich zestien omwentelingen lang rond de aarde. Dat is de samenvatting van hun dag. Intussen voeren ze allerlei handelingen uit, die er voor het verhaal eigenlijk weinig toe doen. Wat er wel toe doet is dit: ze kijken naar de aarde. Ze zien de zon meerdere keren op komen en onder gaan, ze zien alle delen van de aarde aan zich voorbij glijden.

Altijd op afstand, nooit aanraakbaar en juist daarom, zo lijkt het, kunnen ze de aarde beter zien zoals die is: adembenemend mooi. 
We lijken die afstand nodig te hebben om onze eigen nietigheid te kunnen vatten en om te beseffen hoeveel geluk we hebben met die bijna bolvormige, blauwe, groene (en ook rode, paarse, mauve, beige en allerlei andere kleuren die Harvey gebruikt in haar beschrijvingen) bol die wij ‘thuis’ noemen. Geen van de geopolitieke verschillen, geen verschrikking en geen grens (op één na) is zichtbaar vanuit de ruimte. Vanuit de ruimte doen die er niet toe, des te meer kan je zien dat we allemaal gelijk zijn, allemaal dezelfde bewoners van de aarde. 


Orbital is daarom niet alleen de mooiste ode aan de aarde die ik ooit gelezen heb, maar ook een boek vol dualiteit. Het toont aan hoe onbelangrijk de mens is en zijn keuzes in het aanschijn van de ondoordringbare en oneindige ruimte, maar ook de kracht en de genialiteit van het leven op aarde dat de mens tot in de ruimte bracht. Het boek vestigt aandacht op het moois dat de aarde heeft voortgebracht (inclusief de mens) en ook op de destructie die daarbij hoort (wij, de mens). Maar al bij al, schreeuwt Orbital, maakt ook dat allemaal niet zo veel uit. Wij zijn prachtig, de aarde is prachtig en wanneer de zon de aarde opslokt in een aantal miljard jaar, dan komt er weer iets anders prachtig, iets even mooi. Orbital leert je relativeren in amper honderd pagina’s en laat je anders naar onze planeet kijken.