Wie was Petite?

Wat een heerlijk ouderwetse, Dickensiaanse roman heeft die Carey geschreven!

Vanaf hoofdstuk 1 ("waarin ik geboren word en waarin ik mijn vader en mijn moeder beschrijf") trekt hij je het bewogen leven van Petite, née Anne Marie Grosholtz, in.

Meer nog: hij laat ze zelf aan het woord, geeft haar een stem én een gezicht, want het hele boek is prachtig geïllustreerd met lichtjes stuntelige potloodtekeningen.

Het zijn geen vrolijke tijden en Petite heeft maar weinig meegekregen van haar ouders. Ze is arm én lelijk. Moeder noemt haar 'haar schepseltje'. Vader zou haar minder fijnzinnig benoemen, ware het niet dat hij zijn onderkaak is kwijtgeraakt in een of andere oorlog en dus alleen maar klanken meer kan uitstoten. Mlmml. Wat zoveel betekent als 'mormel', maar dan gemurmeld.

Hoe die steenpuist, dat uitwerpsel, die keukenrat (dixit een nieuwe figuur in haar leven) uiteindelijk in Parijs en Versailles terechtkomt, aan de guillotine ontsnapt en uiteindelijk uitgroeit tot de enige echte Madame Tussaud, dat en nog veel meer boetseert Carey tot een meeslepend verhaal vol unieke personages.

Hij grijpt je van bij het begin bij het nekvel en laat je niet meer los.

440 bladzijden lang ben je als was in zijn handen.