Zo ver, en niet verder.

Spaar de spotvogel is een ontroerend, kinderlijk eenvoudig geschreven boek.

Het vertelt het verhaal van vader Atticus, de advocaat van de zwarte man Tom Robinson, die ten onrechte wordt beschuldigd van aanranding van de eerbaarheid op een blanke 19-jarige vrouw uit een marginaal gezin. Het verhaal speelt zich af in de jaren 30 van de 20ste eeuw in het zuiden van de Verenigde Staten.
De twee kinderen van de alleenstaande vader Atticus, Jem en Scout, groeien op in een racistische stadje. Ze merken dat het verre van evident is voor hun vader om een zwarte man te verdedigen. Harper Lee schetst hoe de kinderen doorheen de hele zaak kritisch de situatie analyseren en een helder inzicht opbouwen in de menselijke verhoudingen.

Op het einde van de rechtzaak, waarbij de jury Tom Robinson schuldig bevindt, ondanks het feit dat Atticus juist heeft aangetoond dat de aanranding waarschijnlijk werd gepleegd door de vader van het meisje, vraagt Jem aan zijn vader:

"Hoe konden ze dat doen (Tom R. schuldig bevinden, nvdr)? Hoe konden ze?"
(Vader) "Ik weet het niet, maar ze hebben het gedaan. Ze hebben het eerder gedaan en ze deden het vanavond en ze zullen het weer doen. En wanneer ze het doen - lijkt het wel alsof alleen kinderen erom huilen. Welterusten."

Maar 's ochtends vallen de dingen altijd weer mee.

Ook dat laatste zinnetje is typisch relativerend.
De kinderen klauteren weer overeind en het leven loopt verder. Even lijkt het er nog op dat dom geweld zal zegevieren over de kinderen van Atticus, maar gelukkig bewaakt iemand de fatsoensgrenzen. Tom Robinson en zijn familie hebben veel minder geluk - maar dat krijgt helaas ook veel minder aandacht.

Een boek voor wie interesse heeft in hoe mensen omgaan met blinde onrechtvaardigheid. Toch is het verwonderlijk hoe ver een maatschappij te ver kan gaan - en dat niet eens problematisch lijkt te vinden.