Vakwerk over trouw en ontrouw

In Trouw, de roman van Marco Missiroli, wordt de grijze zone tussen trouw en ontrouw onderzocht. Wat is trouw? En aan wie ben je trouw: aan jezelf, je partner, je ouders, …? Mag je ontrouw zijn aan de ander en vreemdgaan als je daardoor trouw blijft aan jezelf?

De getrouwde Milanese docent ­Creative Writing en schrijver met een writer’s block Carlo Pentecoste kan in ieder geval de begeerte voor zijn studente Sofia niet onderdrukken. Strandt hierdoor zijn huwelijk met zijn vrouw, de makelaar Margherita, die zelf in de ban raakt van haar fysiotherapeut Andrea? Uiteindelijk gaan ze beiden vreemd: Margherita met Andrea en Carlo met verschillende vrouwen, nadat zijn avontuur met Sofia tot niets leidt. Trouw, ontrouw, maar ook liefde en zelfbedrog balanceren in deze roman op een dunne koord. Missiroli’s personages aarzelen, zoeken en bevinden zich in een niemandsland tussen twee uitersten.

Een bijzondere rol is weggelegd voor de stad Milaan die als een metafoor optreedt voor de onrustige gevoelens van de personages. Missiroli kijkt diep in de ziel van zijn personages en schrijft daarover op een bijzonder aangename manier.

Over trouw en ontrouw én het schemergebied ertussen is al heel wat geschreven, maar wat dit boek zo interessant maakt, is het meervoudig vertelperspectief van waaruit de roman wordt verteld. Uit vijf verschillende gezichtspunten – het koppel Carlo en Margherita, de geliefden Sofia en Andrea en Margherita’s moeder Anna – vertelt Missiroli zijn verhaal. Het opmerkelijke van deze originele vertelvorm zit vooral in de wijze waarin de auteur erin slaagt het perspectief bijna onopgemerkt te laten verschuiven. Meestal gebeurt dit met een vloeiende overgang, af en toe met een witregel zonder dat het geforceerd overkomt.

Bijzonder knap is deze roman, zonder in clichés te vallen wat het thema betreft, anders dan anders. Graag gelezen.