Een landschap van bevroren dromen (ont)dooit
Vier eeuwen geleden werd een onbekend passagier - schrijver, poëet - bevroren begraven in het hoge noorden, Nova Zembla. Dankzij(?) de opwarming van de aarde ontdooit het perfect intact gebleven lichaam én met hem zijn geheugen. Wat volgt zijn barokke omschrijvingen van observaties en bespiegelingen gemaakt tijdens een barre koude ontdekkingsreis per boot o.l.v. de Nederlander Willem Barentsz -1597- richting Nova Zembla, waar walvissen op geregelde tijd dansende mist spuien, ijsberen ijsberen, poolvossen braakballen opgeven en zeeleeuwen nog hun vacht looien uit verveling. Kortom: waar wanen "van nu" worden overtroffen - zoals deze van de test(s) van de eerste nucleaire bom Grote Ivan. Bijzondere leeservaring!
"Er waren meer werelden, er waren meer zonnen, er waren meer sterrenstelsels, meer goden, meer esthetica, meer ikken in een ik. Wat een versplintering, wat een chaos, wat een feest, en wat een buitenkans voor latere boosaardige leiders om de stervelingen, die met hun trage gemoed achter de veranderingen aanhinkten, met een belofte van het herstel van de verloren gewaande eenduidigheid voor zich te winnen". Uit: Waarachtige beschrijvingen uit de permafrost, blz. 102.
Synopsis
Vanuit zijn ijsgraf in het opgewarmde poolgebied vertelt een dichter, die als lid van de expeditie van Willem Barentsz in 1597 op Nova Zembla overleed, over zijn ervaringen.