Een pareltje. Een juweeltje
Uit mijn brief aan de auteur: '... Een goed boek doet pijn. Wees gerust, hospitalisatie is niet nodig. Laat mij die pijn omschrijven. Het zal u duidelijk worden. Althans, dat is wat ik hoop. Bij een goed boek is er een constant verlangen om te lezen. Om het boek ter hand te nemen en zich te verliezen in het verhaal. Die honger kan niet altijd gestild worden. Er zijn die plichtplegingen. Die sociale verplichtingen. Dat te moeten vaststellen doet pijn. Die plichtplegingen hebben ook dat vervelende trekje dat niet ongelimiteerd kan gelezen worden. Soms moet het boek dichtgeklapt worden. Dat dichtklappen doet pijn. Elk moment dat een goed boek niet gelezen kan worden veroorzaakt een zekere treurnis. Een zekere wroeging. Jawel, een zeker schuldgevoel naar de auteur toe. Dat alles heb ik mogen ervaren bij het lezen van uw boek. Nu zal u denken dat ik enkel pijn mocht ervaren bij uw boek. Dat ik enkel treurnis mocht ervaren. Dat mag u niet denken. Bij het lezen van uw boek ervaarde ik ook plezier. In grote mate. In overgrote mate. Ik ervaarde genot. Ik verloor mij in uw boek. Tijd was van geen tel. De wereld sloot ik buiten. Ik zonderde mij af. Enkel Beer kon ik verdragen. Hij mocht vertellen. Enkel hem liet ik aan het woord. Hij voerde mij weg van deze wereld. Hij flitste mij terug naar dat verre verleden. Naar zijn verleden. Als ik las, stond ik in dat verleden. Met beide voeten. Daarom was terugkeren ook zo moeilijk. Na het dichtklappen van uw boek kon ik niet onmiddellijk mijn wereld binnenstappen. Acclimatiseren was nodig. Pas dan kon het leven verder ...'
De volledige brief kan u hier lezen.
