Ontwapender zal rouw niet worden

Ik keek er echt zo naar uit. En toen het in mijn brievenbus plofte was ik bedeesd, ik dierf er niet in beginnen, wetende dat Lara met haar prachtige woorden mij al meermaals diep trof. Maar ik was ook bang dat zij in dit biografisch werk de woorden zou vormen die ik nooit gevormd heb toen ik op 18-jarige leeftijd mijn soulmate, mijn broer eensklaps verloor. En geloof mij na vijftig jaar kan dit plots op de meest onbewaakte momenten terug etteren. Maar het trok en ik wou het ondergaan.

‘k Wist het, al op de eerste pagina’s ontmantelt zij zachtjes steen per steen, woord per woord, die muur die ook ik toen optrok naar die echt goed menende buitenwereld. Je moet en zal daar alleen doorgaan, kan niet anders. Waar ik mij in haar vorige boeken graag liet onderdompelen in die zachte Vlaamse taal van haar verschuift die gezapigheid hier naar een zekere broosheid. Fragiele woorden, zorgvuldig of misschien intrinsiek gekozen om een introspectief rouwproces van zich af te schrijven, moedig.

Ik heb zelden een auteur gezien die zichzelf zo kwetsbaar opstelt, de lezer zo dichtbij laat komen.

Maar is meer dan het van zich afschrijven van een verdriet, van een gemis, het is ook een gestage doorsijpeling van sterke familiebanden. Ze beseft dat ze niet alleen is met dat verdriet en zachtjes werpt ze enterhaken naar dat andere verdriet, het zuster-broer verdriet, het niet te omschrijven papa-mama verdriet. Het is zo herkenbaar voor eenieder die daar doorheen moest, want er is geen ander keuze. Het zijn die warme enterhaken met hun eigen geestigheid gegrepen uit een familie ontsproten uit twee sociaal geëngageerde ouders die wars van elke conventie hun gezin lieten bloeien die het verhaal verteerbaar maken.

Ik zag hier mijn eigen levensloop voorbijflitsen.

Dit verhaal kon ook niet anders dan tien later geschreven worden omdat rouw moet indalen, zich ergens in je geest moet innestelen om er voorgoed, levenslang te blijven en op de meest onbewaakte momenten terug naar boven te komen, abrupt en soms hartverscheurend om nadien terug in te dalen.

Na het dichtklappen van het boek had ik de neiging, dankzij de uitermate verzorgde ‘moleskine-uitgave, het heerlijk zacht aanvoelende papier en dito leeslintje om mijn exemplaar in mijn broekzak te laten glijden op een plaats dicht tegen mijn vel waar ik het nog wat kon koesteren.

‘Wolf’, met moedige maar broze woorden kreeg je terug bestaansrecht. Lara Taveirne, dankjewel om met jouw eerlijke proza je lezers zo dichtbij te laten komen. Ontwapender kan rouwen niet zijn, zo mooi, zo puur, zo echt.