Logboek van de rouw

Geen titel kan waarachtiger zijn dan deze: wat een onbarmhartig jaar heeft Connie Palmen in de periode tussen 11 maart 2010 en 11 maart 2011. Na de dood van haar man lijkt het alsof de ene na de andere vriend, familielid of kennis sterft. Natuurlijk is dit ook Connie Palmen op z’n puurst: het boek gaat ook juist daarover, over rouw, verdriet en wat dat met je doet. Ze verweeft heel slim de thema’s fictie, werkelijkheid, schrijven en rouw op een manier waarop ze dat later ook in onder andere Het drama van de afhankelijkheid zal doen, en wat ze eerder ook deed in De Wetten, Geheel De Uwe en ook I.M. Schrijven over verdriet is haar niet vreemd, schrijven over identiteit is haar niet vreemd, schrijven over schrijven is haar niet vreemd. Daardoor leek het mij, en dat ligt natuurlijk aan het feit dat dit een van de laatste boeken was dat ik nog van haar moest lezen, dat sommige stukken een beetje in herhaling vallen. Hoewel ze nog steeds de nagel op de kop kunnen slaan, brachten ze me niet meer de aha-erlebnis die ik bij Het drama van de afhankelijkheid kreeg. Misschien verwachtte ik nog meer voyeurisme bij dit boek, hoopte ik te krijgen wat ik bij I.M. ook kreeg, een echte inkijk in het leven van Connie Palmen en haar geliefde. Eerder dan dat krijg je als lezer een knap staaltje intelligente reflectie over wat de dood met een mens doet. En hoewel je je dus niet moet verwachten aan een memoire over elf jaar relatie tussen Connie Palmen en Hans van Mierlo, blijft het boek rauw en en pijnlijk oprecht en deed het me meermaals naar de zakdoeken grijpen. De kracht van Palmen zit ‘m altijd daarin: iets herkenbaar en alomtegenwoordig maken wat zo persoonlijk en bijna esoterisch lijkt te zijn.