Verlang je naar meer dan een verhaal? Dan is de nieuwe Veronesi je op het lijf geschreven

Neem een warme duik in de zomer van 1972 met Gigio, een twaalfjarige jongen op de drempel van adolescentie. Hij speelt de hoofdrol in de nieuwste roman van Sandro Veronesi, Zwarte september.

Als je zelf jong was in de jaren '70 dan ken je heb je ook het tijdperk van klikklakballen, de Panini-plaatjes en de iconische sportmomenten van Eddy Merckx meegemaakt. Het is de wereld waarin Gigio en zijn zusje, Gilda. Zoals elk jaar, denkt Gigio ook dit jaar weer een onvergetelijke zomer door te brengen aan de Toscaanse kust van Fiumetto. Op het kantelpunt in zijn 12-jarige leven waarin hij evolueert naar jongvolwassenheid en verliefd wordt op Astel, de 13-jarige dochter van het gezin Lucide van wie zij elk jaar een huisje huren aan de kust, beseft Gigio dat zijn vader een dubbelleven leidt. Onder de oppervlakte van de zorgeloze zomerdagen die hij in zijn cocon samen met zijn liefje doorbrengt, broeit een onheilspellende spanning. Een ramp staat op het punt Gigio's leven voorgoed te veranderen. Vijftig jaar later blikt hij terug, worstelend met de vraag: had hij het kunnen voorkomen?

Veronesi's betoverende proza neemt je mee op een reis door Gigio's herinneringen, verweven met de politieke onrust en de tragedie van de Olympische Spelen in München. Zwarte september is een verhaal over onschuld, de complexiteit van het leven en de kracht van vergeving.

Het boek nam me zo mee naar mijn jeugd toen we met het gezin naar papa's roots in Italië terugkeerden en - behalve een aantal weken bij nonno en nonna - ook telkens 2 weken naar zee gingen met ons gezin. Een tijd waarop ik vol warmte terugkijk omdat het de zorgeloosheid van de jeugd vertegenwoordigt. Wat waren we toch heerlijk naïef als kinderen in de jaren '7à en '80.