Eerherstel aan een vergeten vrouw
In Carlota, de vrouw die rozen at geeft Kristien Dieltiens een (fictieve) stem aan Charlotte van België, de dochter van koning Leopold 1. En dat doet ze met verve!
In het begin is het even wennen aan de vuilgebekte woordenrazernij van Carlota, die terugblikt op haar leven en daarbij de controverse niet schuwt. Opgegroeid met een ontbrekende moeder (jong gestorven) en een afwezige vader (te druk met regeren, weet je wel) in een gouden kooi zonder leeftijdsgenoten liep haar jeugd niet over rozen. Ze trouwt met Maximiliaan van Oostenrijk (schoonbroer van Sisi!) die ze aanvankelijk adoreert, maar die haar al snel bedriegt en verwaarloost. Het duo trekt naar Mexico, onder lichte dwang van Napoleon 3 en de paus, maar dat avontuur ontaardt in een fiasco. Op haar oude dag schrijft Carlota, met een pen doordrongen van haar eigen bloed, haar demonen van zich af.
We kunnen maar gissen naar hoe Carlota met al deze miserie omging, maar Kristien Dieltiens kroop onder haar huid en laat ons een fascinerende vrouw zien, eentje die spartelt en probeert, daarbij zichzelf vaak verliest en tot waanzin gedreven wordt (hallucinaties en automutilatie incluis) maar toch halsstarrig probeert boven water te blijven. Eerherstel aan een vergeten vrouw, in een wervelende taal geschreven.
