Boon over de "kleine" mensen in de "oorlog"

Geen relaas van grote veldslagen gewonnen of verloren door helden en/of generaals in Mijn kleine oorlog (1947) maar scènes uit de Tweede Wereldoorlog (1940-1945) vanuit het perspectief van kleine mensen: onder meer het schrijver-personage Louis Paul Boon, zijn vrouw en pasgeboren zoontje en diverse andere mannen, vrouwen en kinderen uit zijn straat, in krijgsgevangenschap, in armoede, in verzet of collaborerend, in een bezet en een bevrijd land ... enz. Louis Paul Boon wil geen literatuur schrijven - hij hekelt onder meer dichters in "en ik schijt op adrianus schoonevorm" - maar wil de "waarheid" de mensen "in het gelaat slingeren". Het is dus paradoxaal dat hij met Mijn kleine oorlog een eerste literair, ja zelfs poëtisch, hoogtepunt bereikt, dat onder meer in de vorm - afwisseling gewone en cursieve druk - zijn bekendste werk aankondigt, het tweeluik De Kapellekensbaan (1953) en Zomer te Ter-Muren (1956). De scènes in gewone druk hebben een titel en sommige zijn ondertussen heel populair geworden bij de Boonlezers zoals Lof der boswell sisters. Ook de laatste zinnen zijn klassieke uitspraken geworden:
"Schop de menschen TOT ZIJ EEN GEWETEN KRIJGEN" (eerste versie, 1947); "WAT HEEFT HET ALLES VOOR ZIN" (tweede versie, 1960).

Ik las de uitgave van het Verzameld werk (deel 4) en Mijn kleine oorlog wordt daarin voorafgegaan door een thematisch aansluitend filmscenario van Boon, De atoombom en het mannetje met den bolhoed (1946). Het leest als grotesk-surrealistische poëzie, herinnerend aan Bezette stad (1921) van Paul van Ostaijen, en kent een dramatisch einde. Anno 2023 een spiegel voor onze huidige, dramatische wereld met de oorlog in Oekraïne?