Een ode aan de tuin

Kiek is ziek, dat staat nergens zo mooi rijmend geschreven in het boek, maar het is wel zo. Ze heeft MS en vier seizoenen heeft ze nodig om daar vrede mee te nemen. Als ze al vrede neemt met dit gegeven, het is eerder vechten tegen haar ziekte dat het boek overspant. Ze vecht tegen haar ziekte en ze vecht ook tegen de haas in haar tuin: ze wil hem weg, koste wat het kost, hoewel niemand van de vrijwilligers die haar helpt bij het (moes)tuinieren de haas ooit ziet. Een verzelfstandigd ziektebeeld, is die haas. 



Het boek heet echter De mierenkaravaan, niet Kiek en de haas, al zou die titel ook kunnen passen. De gekozen titel duidt op de lyriek die in het boek zit, op de diepgang. De mierenkaravaan is een nuchter boek, hard bij momenten: de woorden zijn hard, de zinnen zijn hard en afgebroken, de boodschap is hard en pijnlijk. Tegelijkertijd vindt de lezer op sommige bladzijden, in sommige passages, in sommige woorden, juist het tegenovergestelde. Zoals een mierenkaravaan heeft alles een begin en einde, ook al zie je dat niet. Ook de korte, afgebroken, harde zinnetjes hebben een begin en einde dat je niet ziet, Kiek heeft een begin en einde dat we niet altijd zien, de tuin heeft een begin en einde dat we niet zien en dat zich herhaalt en herhaalt en herhaalt. Veel in het boek is onzichtbaar, maar wel voelbaar. Het mooiste voorbeeld daarvan is Wende, de vriendin van Kiek, met een even sprekende naam als persoonlijkheid: ze wendt zich het hele boek lang, ze wentelt zich in Kieks gedachte, ze is er wel, écht, ze is er, maar je ziet haar nooit. Het hele boek lang voelt Wende als een afwezige aanwezige. Je voelt dat ze er is, maar je kan haar altijd net niet zien. 



Dat in tegenstelling tot de tuin, die mooie tuin, die er altijd is. Je kan dit boek prijzen omwille van de lyriciteit ervan, omwille van de karakterschets, omwille van het verhaal, omwille van de symboliek ervan. Maar het mooiste eraan zijn de beschrijvingen van de tuin: alles is tuin, de tuin is alles.