Van rust naar woede
Het moet je maar overkomen: je hebt geen kinderen, je bent gepensioneerd – Emile en Juliette- en je denkt eindelijk het huis van je dromen te hebben gevonden, midden in de natuur. En dan begint er een nachtmerrie in de vorm van Palamède, een ongewenste buurman-bezoeker. Een man van weinig woorden en manieren die je elke dag komt storen… Het stoort hen, vooral hem, Emile. De dagelijkse ongewenste intocht ergert hem, maakt hem boos, windt hem op, maakt hem razend. De kennismaking met zijn vrouw Bernadette gooit olie op het vuur.
Nothomb heeft me opnieuw verrast met dit literair pareltje. En me ook opnieuw de ogen geopend (in elke van haar boeken zit ‘iets’): ieder vriendelijk verdraagzaam persoon kan door omstandigheden onverdraagzaam en veel erger worden. Wat, dat moet je zelf lezen. Ik wil het lezen niet vergallen door het einde te verklappen.
De titel ‘Filippica’s’ vind ik wel geslaagd. Ik moest wel eerst opzoeken wat het betekende, een filippica: dat is een felle redevoering tegen iemand of iets. Past helemaal bij Emile.
Ik ben zo blij dat ik weer een Amélie Nothomb voor een prikje op de kop kon tikken. Ik wil ze allemaal, haar boeken… of minstens allemaal lezen! Ik moet er enkel voor zorgen dat als ik een boek van deze bijzondere schrijfster uitleen, ik dat boek ook zeker terug krijg. Dit boek van 126 bladzijden is gedrukt in 1996, jawel. Dus is het bijna 30 jaar. Maar dat stoort me niet en kan me echt niet schelen. Ik ben blij dat ik het heb… en nog blijer dat ik het gelezen.
