Een zwarte bladzijde uit de coronaperiode
Eind 2020 kwam een mantelzorger in een mediastorm terecht nadat hij als hulpsint zijn ronde deed in woonzorgcentrum Hemelrijck in Mol. Nadien bleken 131 bewoners besmet met het coronavirus en 34 mensen overleden eraan. Hulpsint Guido was (en is) ergotherapeut en vrijwilliger in wzc Hemelrijck, waar hij ook mantelzorger is voor zijn moeder die daar verblijft.
De hulpsint werd verweten een superverspreider te zijn. Nochtans werd deze bewering nooit bewezen, maar Guido kreeg ondertussen wel veel verwijten en zelfs levensbedreigingen naar het hoofd. De extreme media-aandacht leek wel een heksenjacht. Guido ging gebukt onder schuldgevoelens en schaamte.
Chris De Stoop was zelf acht jaar lang in een wzc te Sint-Niklaas mantelzorger voor zijn eigen moeder. Zij is gestorven nog voor corona uitbrak.
Zowat de helft van alle coronaslachtoffers in ons land viel in de woonzorgcentra. Chris De Stoop vindt dat het beleid daar heeft gefaald en dat men zware fouten heeft gemaakt waardoor enorme catastrofes zijn ontstaan. De woonzorgcentra gingen op slot, mensen stierven in complete eenzaamheid, de familieleden en de entourage konden geen afscheid nemen van hun naasten en ze zitten nu nog altijd met gecompliceerde en onverwerkte rouw.
Chris De Stoop ging praten met hulpsint Guido en schreef diens ervaringen neer, welke samen met zijn eigen ervaringen als mantelzorger werden verwerkt in dit beklijvend boek.
Synopsis
Een menselijk document dat toont wat berichtgeving in de media kan doen met betrokkenen. Daarnaast speelt besluitvorming ten aanzien van ouderen in tijden van een gezondheidscrisis een rol.
