Wonderlijk wit

Bij het beginnen lezen besef je nog niet dat het boek uit drie delen bestaat. Het zijn geen losstaande verhalen maar de delen sluiten zo mooi op elkaar aan, en zijn in elkaar verweven op een mooi geconstrueerde manier.

Een dochter op weg naar haar vader met dementie, een vrouw die met de impact van het moederschap worstelt, een geheugen dat het laat afweten. Elk deel is op een andere manier geschreven, aangepast aan de inhoud, maar altijd speelt sneeuw een belangrijke rol. Sneeuw, die op veel verschillende manieren beschreven wordt. De betekenis van sneeuw kan je hier zelf invullen.

Er worden veel adjectieven en metaforen gebruikt op een natuurlijke manier dat het echt een toegevoegde waarde heeft. Zoals er pagina’s lang een huis beschreven wordt. Of een simpele busrit, kijkend door het raam naar buiten.
Hij beschrijft de alledaagse kleine handelingen, omgeving…op zo’n manier dat je je er zo goed een voorstelling van kunt maken, alsof je er echt bij bent. Details, maar ook niet te veel, net die details die de sfeer weergeven. Het boek geeft een bepaalde sfeer en gevoel mee.

Een pijnlijk en soms schrijnend boek, over verlies in vele vormen, verzacht door de sneeuw, maar vooral wonderlijk mooi geschreven.