Portret van een schrijver als kind van de Belgische Ardennen

Prachtig taal- en zelfportret van een Frans-Belgische schrijver Antoine Wauters, die over zijn prille jeugd – ‘le plus court chemin’ voor (het begin van) zijn schrijverschap – schrijft van zijn geboortejaar (1981) tot de val van de Berlijnse muur (1989). Korte stukjes tekst in poëtisch proza, die het anekdotische en het nostalgische overstijgen, geven een uniek beeld van hemzelf en zijn familie in een eenvoudige, natuurlijke omgeving ten zuidoosten van de stad Luik dichtbij rivieren zoals de Ourthe en de Amblève. Antoine had als kind al af te rekenen met een fysieke belemmering door zijn astma en dit is zijn motor om creatief om te gaan met en op te gaan in woorden die hij opschrijft. Zo creëert hij een magische wereld die hij verfijnt tot prachtige familiekroniekjes van ouders, grootouders, ooms en tantes of tot zelfs minimalistisch muzikaal proza in een opsomming van uitsluitend plaatsen, namen van sportidolen … enz. Zijn eigen omgeving loopt als een rode draad doorheen Le plus court chemin, dat bekroond is met de prestigieuze Prix Victor Rossel 2023. Er is nog werk in de literaire vertaalwinkel vermits er voorlopig maar één roman Mahmoed of de wassende maan (2021; vertaald door Katelijne De Vuyst) in het Nederlands verschenen is.
Hierna volgt uit de roman een representatief fragment in het Frans met een mogelijke vertaling en/of voorzet in het Nederlands.

(p. 62).
« Plus le temps passe, plus m’appellent les livres courts. J’aspire au moins, au peu. Le chemin de la fiction ne m’attire plus comme avant ; c’est mon environnement direct qui m’appelle (…)
Marcher est une autre façon d’écrire. Il y a des mondes passés sous chaque pas. Sédiments, vestiges, voix. On marche pour entendre ce qu’il y a avant soi. »

“Hoe meer de tijd verstrijkt, hoe meer korte boeken mij aanspreken. Ik verlang naar minder, naar weinig. De weg van de verbeelding trekt mij niet meer aan zoals vroeger ; het is mijn nabije omgeving die mij roept (…) Wandelen is een andere manier van schrijven. Onder elke stap zijn er vergane werelden, afzettingen, overblijfselen, stemmen. Men wandelt om te luisteren naar een voortijd.”