Zoveel herkenning

Soms zijn er van die boeken die je raken van bij de eerste zin en nooit meer loslaten.

Zo’n boek is Mooie Jo voor mij. Er zijn heel veel persoonlijke redenen aan te halen waarom dat het geval is.

Zoals de herkenning aan mijn geboortestad Sint-Niklaas, de persoonlijke en de verhaalde anekdotes die zich mengen in het decor van zovele jaren geleden.

Zoals mijn eigen eerste stapjes in het gay uitgaansleven, die noodgedwongen in de mannelijke scene plaatsvonden omdat er simpelweg nog geen vrouwelijke scene bestond. (!)

Maar verder dan persoonlijke herkenning en herinnering schetst Kristien De Wolf hier een ontroerend en tegelijk hard tijdsbeeld van een maatschappij waar de clerus nog heel veel machtstentakels had die zich uitstrekten tot diep in de familiale en gezinscontexten. De vergiftigde vermenging van het onderwijs als middel om zich “op te werken”, de rol van de nonnen en de paters in dat onderwijs en de macht van de Kerk om daarin persoonlijke keuzes te maken, niet zelden samengaand met misbruik.

Aan de hand van het liefdesverhaal tussen Jo en Felix krijgen we een inkijk in vele vormen van verschillende liefdes, door de auteur op serene wijze bijna naast elkaar geplaatst, zonder de éne boven de andere te plaatsen. Zo krijgen we een vaderliefde te lezen, de éne keer vanuit het perspectief van de zoon, dan weer vanuit dat van de vader. Conflicten in het gezin Stormvogel gaan en komen zonder dat er al te veel op ingegaan wordt. Het leven gaat door. Ook dat komt heel sterk uit de verf.

En hoe het doorgaat is dan toch voor iedereen wat anders. De broers en zussen Stormvogel die toch meer traditionele keuzes maken, Jo die eerst helemaal voor de eigen priesterwijding gaat en dan plotsklaps “zijn kar keert”. Het verraad dat hierdoor ontstaat tegen de pater met wie hij ook een vorm van uitzonderlijke liefde deelt. Als tegenprijs voor dit verraad vraagt de geestelijke één dag per jaar alleen met Jo, en zo geschiedde.

Bijna tussen die kortstondige momenten van rust en standvastigheid beleeft Jo meerdere liefdes, meerdere beroepen ook, goede tijden, slechte tijden. Meermaals moeten ze financieel van nul terug beginnen.

Door dit alles heen schildert Kristien De Wolf op virtuoze wijze de extravagantie van het homowereldje van die tijd: het uitgangsleven, de muziek, de kledij, de extravagantie van kostuums, huisinrichting, train de vivre, de promiscuïteit ook en dan heel klein en sober, bijna als een fait divers er tussenin geplant, het plotse binnenvallen van aids. Hoe in enkele korte paragrafen massaal veel mensen sterven, zo ging het ook in de werkelijkheid.

Mooie Jo is zo’n boek waarvan je niet wil dat het eindigt en al zeker niet met dood.

Ik was verrukt toen ik aan het einde de QRcode voor de Spotify-playlist vond en ik werd nog een volgende keer meegezogen in een tijdscapsule.

Ondanks de vele zware thema’s en de fundamentele vraag hoe je jezelf kan zijn in een wereld die niet op jouw maat is gemaakt, blijft dit boek licht om te lezen en ontroeren eerder dan confronteren. Dat heeft zeker ook met humor te maken.
Heel erg graag gelezen!