Tragisch, poëtisch, uit het (Italiaanse) leven gegrepen

De kolibrie is een van de meest bekende en bekroonde werken van Sandro Veronesi. Het is ook de roman waarmee de Italiaanse schrijver in 2020 zijn tweede Premio Strega won.

Al sinds zijn jeugd wordt het hoofdpersonage Marco Carrera, die als kind een groeistoornis had, de kolibrie genoemd - naar een van de kleinste vogels ter wereld. De kolibrie kan bijna onbeweeglijk in de lucht blijven hangen. Maar zijn “stilstand” is een illusie: het is het resultaat van een zeer snelle vleugelslag, tot zelfs 80 slagen per seconde.

Net als een kolibrie lijkt Marco altijd onbewogen en is hij in staat elke schok op te vangen, alle moeilijkheden te weerstaan die het leven hem voorschotelt: Marco Carrera geeft nooit op!

Het verhaal begint in de jaren 70 en strekt zich uit tot onze nabije toekomst. Sandro Veronesi brengt naast Carrera een hele reeks personages ten tonele:
Zijn jeugdvriend Duccio Ghilleri, ‘de onnoembare’, die over profetische gaven lijkt te beschikken, Carrera’s dochter Adele, die denkt dat er een draad uit haar rug groeit, zijn kleindochter Miraijin (Japans voor "nieuwe man") die hem op de been houdt, psychoanalyticus Daniele Carradori die hem op cruciale momenten bijstaat en last but not least Luisa Lattes, Carrera’s onbereikbare jeugdliefde. De verdrinkingsdood van zijn oudere zus Irene vormt een macabere rode draad in de roman.

Veronesi geeft in het nawoord zelf toe dat hij inspiratie vond bij andere auteurs. Het hoofdstuk ‘Naar de draaikolken’ is bijvoorbeeld een eigen interpretatie van Beppe Fenoglio’s Il gorgo (‘De draaikolk’). Om zijn verheerlijking van Fenoglio te manifesteren, kiest de auteur ervoor om de eerste en de laatste twee zinnen van Il gorgo ongewijzigd te laten.

Net als alle andere werken van Sandro Veronesi is De Kolibri een prachtig geschreven boek, met een unieke en eigenzinnige vertelstijl.

Enerzijds wou ik snel lezen omdat het verhaal me zo boeide, maar had ik vooral in het begin wat moeite met de chronologie. Gelukkig staat boven elk hoofdstuk het jaartal vermeld, wat het voor de lezer gemakkelijk te volgen maakt.
Anderzijds wou ik net heel traag lezen om meer te kunnen genieten van de schitterende volzinnen, de perfecte woordkeuze, de treffende beeldspraak.

Kort samengevat: een boek om te herlezen!