Looking at the sea
De laatste walvis leest als de kroniek van een aangekondigde dood. De aangekondigde dood van de democratie, van een vrijheid die nooit echt heeft mogen bestaan. Een democratie, een vrijheid die soms, af en toe, als een felle zonnestraal de bewolkte hemel leek te doorbreken, om vervolgens door zware onweerswolken te worden verdreven.
Björn Soenens is scherp, vlijmscherp, maar blijft zijn constructieve journalistiek trouw, duidt in volle diepgang op ongezouten wijze de geschiedenis en de actualiteit van zijn tweede thuisland, de Verenigde Staten van Amerika. Niemand, Democraat of Republiek (passen al die hoofdletters hier echt wel?), niemand is veilig voor zijn kritische blik, zijn huiveringwekkende analyses, zijn hang naar waarheid.
Een waarheid vaak te pijnlijk voor woorden, en toch vindt Björn die woorden, waarvoor dank.
'Zonder intense zorgen zijn democratie en vrede gedoemd om te verwelken' (p412).
Björn Soenens draagt dit boek op aan de volgende generatie, aan Rémi en Suzanne, de twee jonge kinderen van zijn schoonzus. 'Om hun toekomst te beschermen mogen we het verleden nooit wissen of vergeten.'
Synopsis
Analyse van de geschiedenis en het heden van de Amerikaanse maatschappij, van de prilste kolonisten tot de bestorming van het Capitool.
