De verliezers onder ons.

"Ook ik ben met het schrijven van dit boek niet tot andere ideeën gekomen. Ik heb nog altijd een bloedhekel aan racisme, ik gruwel van het almaar ranziger klinkende refrein: 'Eigen volk eerst'. Of 'Prima gli Italiani'. Of 'America First'. Maar ik besef ook dat ik in een comfortabele positie zit. In mijn doorzonwoning op het Vlaamse platteland heb ik weinig te maken met de grote demografische verschuivingen die in onze grootsteden plaatsvinden...ik leef niet in de frontlinie van de multiculturele samenleving." (p.180)

In De onfatsoenlijken maakt Humo-journalist en Canvas-documentairemaker Jan Antonissen een reis langs wat gemakkelijks halve 'populistisch' Europa heet. Naar zij die volgens de goegemeente niet deugen, het niet begrijpen, het racistisch stemvee, de white trash uit de voorsteden, voor hen voor wie de globalisering geen pretpark is.

Jan Antonissen vertelt hun verhaal zonder omwegen, zonder te verhullen, zonder te oordelen. Hij geeft het een stem, niet om hen op te hemelen of om hen aan de schandpaal te nagelen, maar omdat ook hun verhaal, hoe schots en scheef ook voor weldenkende intellectuelen, een realiteit verhuld.

Verder is De onfatsoenlijken ook een reisverhaal, een reis door de oude industriegebieden van Europa, de vergeten bekkens die aan hun lot overgelaten als kankergezwellen woekeren, waar achterstelling, armoede, en uitbuiting elke toerist de stuipen op het lijf jaagt. Plaatsen die liever vergeten, genegeerd worden.

Verder praat Antonissen ook met van de barricaden geworpen syndicalisten; een oude wat vreemde aristocraat; een studentenleider wiens ideeën gelijk lopen met die van de taliban; een gepensioneerde landbouwer, die de jongere generatie boeren zichzelf alsmaar meer ziet opknopen en een moedige vrouw, een klokkenluidster die ondanks alle tegenwind toch nog probeert te bouwen aan een toekomst voor iedereen. Want de strijd van zij in de donkere getto's en zij in de white trash wijken loopt gelijk, is geen strijd tegen elkaar, eerder een strijd met elkaar, een strijd tegen een gevestigde orde die hen al veel te lang negeert, verdeelt, vertrapt.

Op het einde geeft Jan Antonissen, in gesprek met een groep wielertoeristen, ook nog iets van hoop, hoop gezien in een jonge (op)komende generatie.

De onfatsoenlijken is niet altijd fraai, maar wel een noodzakelijk boek, noodzakelijk voor hen die de hele samenleving wil begrijpen, voor hen die willen begrijpen om aan een wereld te bouwen, een wereld van en voor iedereen.