Dan baart de moeder de schrijver

Op 26 mei ging ik naar de boekvoorstelling van De stem van Sulina, kocht het boek en las het in de twee weken nadien uit. Vlak nadat ik het boek had gekocht, zei ik tegen wie er naar vroeg dat het boek ging over moederschap en schrijverschap. Hoe de moeder de schrijver baart en de schrijver de moeder. Na het lezen van het boek blijft dat weliswaar de essentie, al gaat het over zoveel meer dan dat.

Een vrouw, door onrust gedreven, stuurt zichzelf op pad langs de Donau en onderzoekt de verhalen die ontstaan aan rivieroevers. Het boek meandert op dezelfde manier als de rivier, roept associaties op en raakte een snaar ergens verborgen in mijn middenrif. Het is een hele tijd geleden dat ik nog zoveel passages in een boek markeerde en dat ik zo vaak dacht: ja, dat is écht zo.

Water wacht, water is traag, water is langzaam, water heeft geduld en ook dit boek vraagt een bepaalde traagheid, vraagt geduld. Je moet proeven van de zinnen die erin staan, je moet ze soms eens herkauwen en uiteraard smaakt niet elke zin even lekker. Af en toe roept het boek ook frantumaglia op, een woord dat Anneleen van Offel haalt bij Elena Ferrante en dat een gevoel van onbestemd onbehagen inhoudt. Dat gevoel is bij mij blijven hangen, een gevoel dat er iets dieper in ons zit dat we niet begrijpen en het feit dat we dat – onszelf – niet altijd goed begrijpen, bezorgt ons weleens een gevoel van onbehagen.

Gelukkig is er dan altijd weer taal, taal die we krampachtig vasthouden, maar die we ook nooit verliezen, hoezeer we ook afgeleid zijn door dagdagelijkse taken, hoezeer het leven ons ook meesleept. Want juist in de stroom van het leven kunnen we woorden vinden en die woorden geven opnieuw leven aan het leven.